কবিতা অমৰ, কবিতা আত্মা
“কবিতা ৰচনাৰ যিটো বাট মই বাচি ল'লোঁ, সেইটো সকলোৰে মনঃপুৰ্ত হয়তো নহয়, সেইটো বাটেই মোৰ চিনাকী আৰু প্ৰিয়। নিৰ্বাচিত বাটটোৰ দাঁতিতে বহি মই সাধ্যানুযায়ী কবিতাৰ ধূপ জ্বলাইছোঁ। গোন্ধ হয়তো জনস্ৰোতত বিয়পি পৰাগৈ নাই। তাৰ বাবে মই দায়ী। তথাপি মই আশাবাদী।”
-ঋষিকবি নলিনীধৰ ভট্টাচাৰ্য
শব্দৰ পৰা মেঘ। মেঘৰ পৰা ডাঁৱৰ। ডাঁৱৰ পৰা পানী। পানীৰ পৰা জীৱৰ উৎপত্তি হৈছিল। শব্দ আগত, মানুহ পাচত। শব্দৰ পৰাই কবিতাৰ সৃষ্টি হৈছিল। কবিতা মানুহৰ পূৰ্বজ। সময়ত শব্দই কথাৰ ৰূপ লয়। কথাই(উচ্চাৰণধৰ্মী আৰু ইংগিতধৰ্মী) সমাজক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে। কথা সমাজৰ চালিকাশক্তি।
কবিতা মানে দুৰ্বোধ্য সাথৰ নহয়। কবিতা মানে মনৰ ভাৱ সহজ প্ৰকাশ নহয়। কবিৰ জন্মৰ আগতেই কবিতাৰ জন্ম হয়। সকলো মানুহেই কবি। অথচ সকলো কবিয়েই কবি নহয়। আদি নাই, অন্ত নাই; যাৰ মাথো আৰাধনা হয়। কবিতা তুলনামূলকভাৱে ভাল লিখিব পাৰি। অদ্বিতীয় কবিতাতো এতিয়াও সৃষ্টি হোৱা নাই আৰু ভৱিষ্যতেও সৃষ্টি হ’ব বুলি কৈ দিব নোৱাৰি। কবিতাৰ বাসস্থান সৰগত নহয়। কবিতা মানে জীৱন, জীৱন মানে কবিতা। জীৱনে সদায় মাটিৰে সংশ্ৰৱ কৰে ৷
হে প্ৰিয় পাঠক, কিবা এটা লিখিবলৈ চেষ্টা কৰিছোঁ। তুলাচনীখন আপোনালোকৰ হাতত তুলি দিছোঁ। আশা কৰোঁ, আপোনালোকৰ মৰম-চেনেহৰ ওজন বেছি হ’ব আৰু ভুল-ত্ৰুটিবোৰ আঙুলিয়াই দি কৃতাৰ্থ কৰিব।
গুণ মৰাণ
গেলেকী
ম’বাইল : ৯৬৭৮৫৭২২৬৭
