নায়কৰ আসনত ৰখা নাই। বাকী থাকিল ধ্ৰুৱম। সিতো তাইৰ বাবে দেৱতা, যাক উপাসনা কৰা যায়, অনুভৱ কৰা যায়, কিন্তু নায়কৰ দৰে মনে-শৰীৰেৰে নিজকে অৰ্পণ কৰা নাযায়।
চূড়ান্ত প্ৰেহীনতাত ভুগিছে তাই। উত্তেজনাৰে পাৰ হোৱা সময়ছোৱাত এই কথা মনলৈ অহা নাছিল। এতিয়া অনুভৱ কৰিছে অবুজ শূন্যতাৰে ভৰি উঠিছে প্ৰতি পল। ব্যস্ততাৰ মাজত নিজকে বিলীন কৰিবলৈ যিমানেই চেষ্টা চলাইছে, সিমানেই বাটৰ আঁত হেৰাইছে। ক’ৰবাত জীৱন থমকিছে। দিনৰ দিনটো আইনৰ ধাৰাসমূহৰ মাজত সোমাই থাকিলেও শুদ্ধতাৰ বিচাৰ নোহোৱা হৈ গৈছে। আল্ট্ৰাছক ভুল বুলি কওঁতেও থমকে তাই, নিজকে শুদ্ধ বুলি ক’বলৈও সত নাযায়। অংক কৰাৰ হেপাহটো শেষ হৈ যায়। ভাল নালাগে, ভাল নালাগে বুলি অভিযোগ তুলি অনুভৱ কৰে, ক’ৰবাত এই ভাল নলগাবোৰ ক্ৰমাৎ ভাল লগা হৈ পৰিছে।
ঘূৰি ফুৰিবলৈ মন যায় তাইৰ। বেদুইনী জীৱন এটাই তাইক হাতবাউলী মাতে। এই যেন অংক নকৰাকৈ খাব, শুৱ, হাঁহিব, কান্দিব, জুখি জুখি কথা নক’ব, নিয়মৰ গণ্ডীত আবদ্ধ নকৰিব জীৱন। কিন্তু! কিন্তু! সেয়া যে অসম্ভৱ। দুটিকৈ সন্তানৰ গধুৰ দায়িত্বৰে প্ৰতিশ্ৰুতিবদ্ধ তাই। বন্দী তাই। গভীৰ দ্বমুনিয়াহেৰে তাই অনুভৱ কৰে এই ব্ৰহ্মাণ্ডত বন্দী নহয় কোন? জোন, বেলি, তৰা নে জান, জুৰি, নিজৰা? নে বন্দী নহয় মুক্তভাৱে বিচৰণ কৰি ফুৰা বিহংগিনীৰ জাক?
ওহোঁ। নহয়। জান-জুৰি-নিজৰাই হওক জোন-বেলি-তৰাই হওক, প্ৰতিটোৱেই এক নিয়মত চলি আছে। তাইৰহে নিয়ম ভঙাৰ চখ জাগিছে নতুনকৈ। অথচ কি ৰুটিনমাফিক জীৱন আছিল তাইৰঙ্গ
এনেদৰে এসন্ধ্যা উন্মাদ অস্থিৰতাৰে ঘড়ীৰ কাঁটাকেইটা বান্ধি থাকোঁতেই এদিন তাই ইমেইলত এখন চিঠি পায়। তাইৰ বিদ্যালয়ৰ নৰেন কোঁৱৰ ছাৰৰ পৰা অহা মেইলটোৱে তাইলৈ যেন অদ্ভূত উন্মাদনা কঢ়িয়াই আনিলে। সোণালী জয়ন্তী উপলক্ষে প্ৰাক্তন ছাত্ৰীৰ সমাৰোহ পাতিছে তাই পঢ়ি অহা বিদ্যালয়খনত। লগৰ কুন্তলাই মেচেজ দিছে, ‘অলংকৃতা নহাকৈ নাথাকিবি’৷ সংগীতাই হোৱাটচআপত লিখিছে, ‘তোৰ ব্যস্ততা বুজি পাওঁ, কিন্তু এদিনৰ বাবে বিচাৰোঁ তোক’। স্বগ্নাই তাইৰ হোৱাটচআপ নাম্বাৰ বিচাৰি ফেচবুকত মেচেজ দিছে।
মুহূৰ্ততে সুখৰ এঘড়ীয়ে টিক টিক কৰি ওলোটা খোজ লয়। সেয়া...সেয়া তাই বিদ্যালয় প্ৰাংগনত বগা ফ্ৰক, ৰঙা ফিটাৰে প্ৰাৰ্থনা জুৰিছে।
ভজ গোবিন্দং
স্মৰণ গোবিন্দং
গোবিন্দং
ভজ মূঢ়মতি.......
স্নেহলতা বাইদেৱে প্ৰাৰ্থনা গোৱা ছোৱালীৰ শাৰীবোৰ ঠিক হৈছেনে নাই চাই গৈছে। দুজনীমান ফিচিঙালি কৰি থকা ছোৱালীৰ চাদৰৰ আঁচলতে হাতৰ চিটিপনিডালেৰে এচাট দি গৈছে৷ আসঃ কি মধুৰতম সময়ঙ্গ
পাৰ হৈ যোৱা সময়বোৰে ৰঙীন ফুল এথুপি যেন তাইৰ মূৰৰ ওপৰত ছটিয়াই দিয়ে। হোৱাটচআপ মেচেজৰ লানি নিছিগা ৰিংটনবোৰ কোঠাটো সুললিত কৰি তোলে। কোনোদিনে কোনো মেচেজৰ শব্দৰ বাবে বাউলী হৈ নথকা তাইৰ বাবে এয়া অলপ আচহুৱা কথা। তাই মেচেজ খোলা মাত্ৰকে শ শ মেচেজেৰ তাই হোৱাটচআপ ভৰি পৰে। স্কুলৰ গ্ৰুপটোৱে তাইক বিচাৰিছে। বিচাৰিছে নহয়, একপ্ৰকাৰ দাবীয়ে জনাইছে। তাই যাব লাগে সোণালী জয়ন্তীত যোগদান কৰিবলৈ। শোভাযাত্ৰাত অংশগ্ৰহণ কৰিব লাগে। সমাৰোহত উচ্ছল তটিনীৰ দৰে নাচিব লাগে।
“এই অলংকৃতা! লাজ কিহ'ৰ? এতিয়া তই মেজিষ্টেট অলংকৃতা বৰুৱা নহয়, এতিয়া তই চৈধ্যবছৰীয়া এজনী কিশোৰী”, কোনোবাই যেন তাইৰ মনোভাৱ বুজিয়ে তেনেকৈ মেচেজ লিখি দিছে।
দোমোজাত পৰে তাই।
“সকলো সময়তে মেজিষ্ট্ৰেটগিৰি নেদেখুৱাবি বুইছ, আহ বুলিছোঁ আহ”, আন কোনোবা এজনীয়ে দম দিছে।
“আৰে কোন এইজনী অ? তাইচোন চিনি পোৱা নাই”, তাই ভাবে। ইমান পাহৰিলেনে তাই?
