সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:বাৰাংগণাৰ জুপুৰি.pdf/৫৪

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে

অথচ ৰাতিবোৰ হ’লেই অভিমানবোৰ আঁতৰাই সোণালী পালেঙত সুখৰ আখৰা কৰে । সৰ্বস্ব সঁপিও কোনোবাখিনিত তাই আধৰুৱা হৈ ৰয়। পৃথিৱীক ক’বলৈ মন যায়,

 “চোৱা চোৱা, এয়া বাৰাংগনাৰ জুপুৰিত মই পৰি ৰৈছোঁ চোৱা। মইহে বাৰাংগনা। উল্কিয়েতো আল্ট্ৰাছৰ মন পাইছিল। তাই ৰাধিকা। মই বাৰাংগনা”।

 মনৰ মাজৰ নিৰ্বাক ছবিখনত আঁৰ কাপোৰ পৰে। সকলো পোৱাৰ পাছতো অলপমান অপূৰ্ণতা থাকে। সেই বাকী ৰৈ থকাখিনিতে তাইৰ ঠিকনা। এলাগী ঠিকনাটোৱে কিছুসময়ৰ দুখত তাইক ডুবাই ৰাখিলেও সেই ঠিকনাত ফুলি থকা দুপাহ ফুলে তাইক আস্থাৰ বা’ দি যায়। সন্তানদ্বয়ৰ উজ্জ্বল মুখ দুখনলৈ তাইৰ মনত পৰে। সাগৰত পৰি কক-বকাই থকা সময়ত সিহঁতেই খেৰকুটাৰ দৰে পাৰলৈ অনাৰ আশ্বাসকণ দিয়ে।

 গাড়ীৰ পৰা বিশাল নামি আহে। ভিতৰত সোমাই দেখে, অলংকৃতাৰ সন্মুখৰ মজিয়াতে বহি পৰা এজন যুৱক। সেয়া হয়তো উল্কিৰ স্বামী।

 “মিচেছ অলংকৃতা বৰুৱা, আপোনাৰ মানুহজনে কি কৈছিল জানেনে? ঢোঁৰা সাপৰ হেনে ফৌচ-ফোঁচনিয়ে সাৰ। মই ঢোঁৰা সাপ। মই ফোঁচ-ফোঁচাব পাৰোঁ, কিন্তু একো কৰিব নোৱাৰোঁ কিন্তু আপোনাৰ মানুহজনক মই জানি পেলাইছোঁ। তেওঁ চুকত থাকি বুকুত কামোৰা মানুহ। তেওঁক মই কি কৰিম চাই ল’ব আপুনি। ”

 কঞ্জনীলে অট্টহাস্য কৰি উঠে,

 “আপুনিতো জানে মই কেচ দিলেই তেওঁ জেলত সোমাব। কিমান প্রমাণ মজুত আছে চাব? এয়া চাওক”, প্ৰিণ্টেড ফটোবোৰ এখিলা এখিলাকৈ সি দেখুৱাই যায়। আগৰ ফটোবোৰকে তাই আকৌ এবাৰ চাই ৰয়। হাজাৰ জুয়ে পুৰিব নোৱাৰা কিছু কাগজ। ফটোবোৰ দেখি বিশালৰ মূৰ গৰম হৈ আহে।

 কঞ্জনীলৰ প্রতি অদ্ভুত খং উজাই আহে তাৰ। নাজানে নাজানে, মানুহৰ মনস্তত্বৰ বিষয়ে কঞ্জনীলে একেবাৰেই নাজানে। এতিয়া কি প্রয়োজনত এই বকলা মেলাৰ প্রয়োজন আছে? অলংকৃতাৰ ওপৰতো খং উঠে তাৰ। অপ্ৰস্তুত হ’বলৈকে তাই দৌৰি ফুৰিছে। নিজৰ ওপৰতো খং উঠে, তাইক বুজাব পৰা নাই সি! ক’ব পৰা নাই সি, এই পকনীয়াৰ পৰা ওলাই আহক বুলি। তাইৰ শূন্য দুহাতত সি প্ৰেমৰ ৰং আঁকি দিব পৰা নাই, জীৱন শেষ হৈ যোৱা নাই বুলি তাইক বুজাব পৰা নাই সি। সিতো ভৃত্যহে। দীপকৰ আজ্ঞাবাহী এক ভৃত্য। সি আজিও নাজানিলে দীপকৰ স’তে অলংকৃতাৰ কি সম্পর্ক। যি চৰ্তত তাক সংগঠনৰ পৰ| মনে মনে আঁতৰাই পঠিওৱাৰ দৰে কঠিন কাম এটা কৰিবলৈ বাধ্য হৈছিল দীপকে। কিন্তু এপাহি এপাহিকৈ সঁজাল ধৰি পাৰিজাত ফুলৰ দৰে সৰগ আমোলমোল কৰা প্ৰেমৰ এই অনুভূতিটোক সি চুপহিত বন্ধ কৰে কিদৰে, কিদৰে গোন্ধবোৰ আনি বন্ধ বুকুত সোমোৱাই থয়। বৰ ৰাগী এই গোন্ধৰ। অলংকৃতাৰ হাতখন টানি আনি তাৰ বুকুত গুজি দিবলৈ মন যায়। সেই অনুভূতিটোৰ গোন্ধত অলংকৃত৷ বাউলী হৈ পৰক, সেই সপোন দেখিবলৈ মন যায়।

 মনটো থাউকতে ক’ৰবালৈ উৰা মাৰি কঞ্জনীলৰ প্রমাদবোৰলৈ আকৌ সি উলটি আহে,

 “সিহঁতৰ বিপক্ষে মোৰ ওচৰত আৰু প্রমাণ আছে। সেই ফাৰ্মেচীখনত ৰেকৰ্ড আছে, য’ৰ পৰা সি কনট্ৰাচেপ্তিভকে ধৰি সকলো ঔষধ কিনিছিল”।

 কথা নহয় যেন শেল। অনবৰতে সবল ৰূপ ধাৰণ কৰা অলংকৃতাৰ অগ্নিপৰীক্ষা হৈ আছে ইয়াত। তাই দুহাতেৰে নিজৰ মূৰটো ধৰি লৈছে, আগলৈ আহি আমনি কৰি থকা কপালী চুলিখিনি আজুৰি লৈছে চিঞৰিছে,

 “মিছা কথা, মিছা কথা, আৰু নুশুনো কঞ্জনীল। এইবোৰ কথা শুনিবলৈ মই অহা নাই কঞ্জনীল। আৰু একোকে নক’ব প্লিজ”।

 পুনৰ হাঃ হাঃ হাঃ কৈ হাঁহি উঠে কঞ্জনীলে ৷ এককথাত সি পগলাৰূপ ধাৰণ কৰিছে। সেই ৰূপলৈ বিশালৰো সহানুভূতি আছে। কিন্তু এই নিকৃষ্ট স্তৰত যুক্তিৰ দৰদাম কৰিবলৈ সি অসমৰ্থ ৷ আদালতৰ ভিতৰতো তেনে নিকৃষ্ট যুক্তিৰ আখৰা সদায়েই চলে। ধৰ্ষিতা নাৰী এগৰাকীক আদালতৰ মজিয়াত প্রতিটো তাৰিখতে ধৰ্ষণ কৰা হয়।

 বৰ কষ্ট সেইবোৰ যুক্তিৰে পুনৰবাৰ জী উঠিবলৈ ইয়াতে এতিয়া মৃত ছোৱালীজনীক বাৰে বাৰে হত্যা কৰা হৈছে। মন গ’ল তাৰ, এই মুহৰ্ততে অলংকৃতাৰ হাতত ধৰি টানি উলিয়াই আনিবলৈ ৷ মন গ’ল তাৰ, কাকূতি কৰি অলংকৃতাক এই দোমোজাৰ পৰা মুক্ত কৰিবলৈ। কিছু কঠিন হ’ল সি, কঞ্জনীলৰ হাঁহি ৰখাই বিশালে কৈ উঠিল,

 “এই মিষ্টাৰ। আপুনি সীমা চেৰাই গৈছে।”