জীৱনৰ অংক কৰে।
অলংকৃতাক লগ পালে ধ্ৰুৱমৰ কথা ক’বনে সি? ক’বনে সি যে ধ্ৰুৱমৰ জীৱনৰ এছোৱা সত্য তাৰ ওচৰত লিখিত ৰূপত আছে? নে এই সত্যক দীপকে আমৃত্যু অসূৰ্যস্পৰ্শা নাৰীৰ দৰে সযতনে থ’ব? যি সত্যক ধিয়াই ধ্ৰুৱম ঢাপে ঢাপে উঠি গৈ গৈ আছিল, গৈ গৈ লক্ষ্য পাওঁতে দেখিলে, মাটিত এৰি থৈ আহিছে সেই অমূল্য ৰত্ন। সেই অমূল্য ৰত্নলৈ হাত মেলোঁতেই দেখিলে, সেই ৰত্ন অন্যৰ সম্পদ হৈ পৰিছে। নাই নাই, অন্যৰ দৰে ধ্ৰুৱমে মূৰ আফালি নাকান্দে। নতুবা চিগাৰেটৰ ধৌৱাৰ কুণ্ডলীত চকুপানীবোৰ উৰি যাবলৈ নিদিয়ে। নতুবা মদিৰাত বাকি নলয় নোপোৱাৰ বিষাদ। কামৰ মাজত ডুবি থাকে সি। কল্পনাৰ মাজত ডুবি থাকে। সৰুকৈ অভিমান এটা এৰে দীপকলৈ।
“তোৰ ওপৰত আস্থা আছিল দীপক, তই তাইক সযতনে থবি বুলি, তই কথা নাৰাখিলি বন্ধু!” তাৰ পাছত সি আৰৱীয়ান দেশৰ মৰুভূমিৰ মাজৰ লোকনৃত্য এটিত সোমাই পৰে। জুইৰ চৌপাশে কোনোবা শ্বেখে গীত জুৰে। শ্বেব খালেদৰ আকুল সুৰত সৰোদ বজায় কোনো এক ইৰাণী যুৱকে। বাঁহীত সুৰ দিয়ে বেলুচি যুৱক মহন্মদ ইজাজে।
“এন অভৰ আলিয়া ও ইন্তিয়া লা,
মিন্দিৰিক ইবিডা মা নেকবি আলাইক
লা ঝাৰ লা মেমোন উইলা কুড় জেইন
ডিডি ডিডি ডিডি ডিডি জীন ঈড্ডিৱাহ,
ডিডি ৱাহ ডিডি ডিডি ডিডি হা জীন-এল-ডৰয়াগ”
(তুমি হয়তো অকণো জ্বলা নাই, যিদৰে মই প্ৰেমৰ জুইত জ্বলিছো। এদিন মই তোমাক আঁতৰি যাবলৈ নিদিলোঁ, কাৰণ মই কান্দিবলৈ বিচৰা নাছিলোঁ, কিন্তু মোৰ দুৰ্ভাগ্য, মোৰ কপালত তুমি হয়তো কেতিয়াও নাছিলা। কোন আছা? লৈ যোৱা? লৈ যোৱা, এই ধুনীয়া ছোৱালীজনীক মোৰ ওচৰৰ পৰা আঁতৰাই নিয়া।)
বেদুইনী যুৱক-যুৱতীৰ জাকটোৱে লোকনৃত্যৰ তালে তালে গুৰ দিয়া গৰম চাহ একাপকৈ সকলোৰে হাতত তুলি দিছে। ধ্ৰুৱম আঁতৰি আহে। গানৰ কথাবোৰে বতাহত উৰি উৰি বুকুখন ফাগুনৰ মেঘৰ দৰে ওন্দোলাই আনিলে।
ডিডি ডিডি ডিডি ডিডি জীন ঈড্ডিৱাহ, ডিডি ৱাহ ডিডি ডিডি ডিডি হা জীন-এল-ডৰয়াগ”
(লৈ যোৱা লৈ যোৱা, ধুনীয়া ছোৱালীজনীক মোৰ পৰা আঁতৰাই নিয়া)
ধুনীয়া ছোৱালীজনী আঁতৰি গ’ল। আঁতৰি গৈও তাই অতীত নহ’ল। সেয়ে সি নাকান্দে। সেই যে অলংকৃতাক বিচাৰি যোৱাৰ খোজটো জালুকবাৰীত এৰি আহি বৰঝাৰ এয়াৰপৰ্টত উৎকণ্ঠাৰে সময়খিনি পাৰ কৰিছিল, এটা মাত্ৰ ফোন আহক বুলি বাৰে বাৰে ফোনটোলৈ বাট চাইছিল আৰু শেষত বিমানখন ডাৱৰৰ মাজত সোমাই পৰিছিল, তেতিয়াই মনৰ মাজতে সি হায়দৰাবাদত প্ৰশিক্ষণ যোৱাৰ প্ৰস্তুতি চলাইছিল। তাৰ পাছতে দীপকলৈ মনত পৰিছিল। দীপকক এবাৰ লগ ধৰা উচিত। শৈশৱৰ বন্ধু দীপক। পৰৱৰ্তী সময়ত বন্ধুৰ সংখ্যা বাঢ়িলেও শৈশৱৰ বন্ধু প্ৰতি থকা টানটো ধ্ৰুৱমে পাহৰিব নোৱাৰিলে। প্ৰশিক্ষণ শেষ হোৱাৰ পাছতেই তাৰ নতুন চাকৰি। নতুন সপোনেৰে জীৱনটোত ভৰপক যৌৱন আনি পুনৰবাৰ উঠিছিলগৈ অলংকৃতাৰ ঘৰত। অলংকৃতাৰ ঘৰত তেতিয়া গোমা পৰিৱেশ। ককায়েকৰ মলিন চেহেৰ৷। মাক নৰীয়া পাটিত। ধুমুহাই তচনচ কৰি যোৱা ঘৰখনত অলংকৃতাক সি দেখা নাছিল। অলংকৃতা ক’ত? ক’ত তাই? ৰহস্যঘন হৈ পৰা মনটো আনি দীপকৰ দুৱাৰডলিত ভৰি দিছিল। দীপকৰ মাকৰ পৰা পাইছিল সেই খবৰ। অলংকৃতাই হেনো ঘৰৰ অমতত বিয়া হৈ গৈছে। কাৰ লগত? কাৰ স'তে এই বিয়া? উজনিৰ কোনোবা মুছলিম যুৱকৰ স’তে এই বিয়া।
“প্ৰেমবিবাহ নে?”
“হয় চাগৈ।”
“হয় চাগৈ’ নহয় অ’ বুৰ্বক। প্ৰেমবিবাহেই”, নিজকে বুৰ্বক সাজি প্ৰশ্ন উত্তৰবোৰ দি গৈছিল। তাৰ পাছত কেইটিমান উজাগৰী নিশা। দীপকে সংগঠনত যোগ দিয়াৰ খবৰটোও আছিল আচম্বিক। সুখবোৰ উদ্যাপন
