অৰ্থনৈতিক অৱস্থা টনকিয়াল হ’লে ভাৰতৰ লগত কোনেও ফেৰ মাৰিব নোৱাৰিব। ঔপনিৱেশিকতাৰ বেহা মেলা ৰাষ্ট্ৰসমূহে এয়া নিবিচাৰে। গতিকে ভাৰতৰ দৰে বিশাল দেশক অস্থিৰ কৰাটো দৰকাৰ। চুবুৰীয়া দেশৰ সৈতে সম্পৰ্ক বেয়া কৰি সীমাৰ চিন্তাত ধন-জন-মন ব্যস্ত কৰাটো দৰকাৰ। তেহে ওুপনিবেশিকৰ অভীপ্সা পূৰণ হ’ব।”
ধ্ৰুৱমৰ ক্ষোভৰ অন্ত নপৰে। সেই সময়ত ‘বিশ্ব বাণিজ্য কেন্দ্ৰত'ত ইছলামিক সন্ত্ৰাসবাদীৰ আক্ৰমণক লৈ সৰৱ ৰাষ্ট্ৰসংঘ। সঁচা কথাই কয় ধ্ৰুৱম। ইমান দূৰলৈ কেলৈনো যাব লাগে? নিজ ৰাজ্যতে চকুৰ আগত দেখি আছে, অসমীয়াৰ সংজ্ঞা বিচাৰি ইজনে সিজনক মাৰিছে, বঙহে বঙহৰ মঙহ খাইছে।
মহাপুৰুষজনাই অসমীয়া জাতিটোৰ ছাতিৰ তলত ছপাই লোৱা পাহাৰ-ভৈয়ামৰ জনগোষ্ঠীসকলো নিজস্বতা বিচাৰি ছাতিটোৰ পৰা ওলাই অহাৰ ৰাস্তা বিচাৰিছে। জনগোষ্ঠীৰ বিভিন্ন ক্ষোভত অসম জ্বলিছে।
ক’ৰ পৰা যে ক’লৈ গুচি যায় তাই? দীপকৰ সংগঠনটোৰ কথা ভাবিয়েই তাই অত দূৰলৈ চিন্তা কৰিলে। পৃথিৱীত পুলিয়ে পোখাই মেলিছে সন্ত্ৰাসবাদে। এই বাদৰ আচলতে কোনো ধৰ্ম নাই। দীপকৰ সংগঠনৰ যি লক্ষ্যই নহওক কিয়, আইনে স্বীকৃতি নিদিয়া কোনো কামতে তাইৰ মত নাই।
সেই সন্ত্ৰাসবাদৰ নিৰ্মূলকৰণত জড়িত হৈ আছে ধ্ৰুৱম। সেই কথা তাই নাজানে। জনা হ’লে তায়ো সেই নিৰ্মূলকৰণত যোগ দিলেগৈহেঁতেন।
এতিয়া তাইৰ চিন্তা দীপকক লৈহে। দীপক ঘূৰি আহক, সেয়াই তাইৰ একমাত্ৰ আশা।
জীয়াভৰলীৰ পাৰত ৰৈ দুটা পৃথক সময়ত ধ্ৰুৱমেও একেই প্ৰতিশ্ৰুতিকে দিছিল। ঘূৰাই আনিব দীপকক। সন্মুখৰ পৰা যুদ্ধত নামিবলৈ সাহস দিব তাক।
কথাবোৰ প্ৰায়েই তাইক চঞ্চল কৰি ৰাখে। কিবাকিবিবোৰ যেন হোৱা নাই। কিবা এটা কৰিবলৈ আছিল। সময় গৈ আছে, কামবোৰ আৰম্ভ হোৱা নাই।
এৰা। নিৰ্ঝৰিনী নাৰীৰ সেমেকা চকুহালৰ দৰেই উচুপি উচুপি গৈ আছে সময়। একেই সুৰ, একেই তাল, একেই লয়। তাই পায়েলযোৰ এবাৰ খোলে, এবাৰ পিন্ধে৷ মৰমত বন্দী হোৱা যায়। বন্দী হোৱা নাযায় শক্তি প্ৰদৰ্শনত। আল্ট্ৰাছে বন্দী কৰিব নাজানিলে তাইক।
সঁজাৰ পখী উৰোঁ উৰোঁ। আল্ট্ৰাছে সেই খবৰ নাজানে। মাথোঁ সন্তান দুটিৰ প্ৰতি দায়িত্ববেধে সীমাৰ বাহিৰলৈ তাইক উৰুৱাই লৈ যোৱা নাই। উৰি যোৱা হ’লে হয়তো উল্কিৰ ৰহস্য ভেদ হ’লহেঁতেন। দুপৰ নিশাও তাই চকু মেলি ভাবি থাকিল, ঘৰৰ এই চাৰিসীমাই তাইৰ মনটো বন্দী কৰি ৰাখিব পৰা নাই। সীমাৰ বাহিৰলৈ গৈ কিছু কথা খুঁচৰি চোৱা দৰকাৰ। দুয়োটা সন্তানে নিজৰ দায়িত্ব ল'ব পৰাকৈ ডাঙৰ হওক। ল’ৰা দুটিৰ কোমল মুখ দুখনলৈ চাই পঠিয়ালে। সন্তান দুটিক ধ্ৰুৱমৰ দৰে আদৰ্শবান কৰি তুলিব পাৰিবনে তাই? সেই যে এটা সত্তা, যি পলে পলে জী উঠিবলৈ প্ৰেৰণা যোগায়, সেই প্ৰেৰণা হিচাপে গঢ়ি তুলিব পাৰিবনে সিহঁতক?
শুই থকা৷ ছোৱালীজনীলৈ মৰম ওথলি উঠিল তাইৰ। পাপৰিৰ চুলিখিনিত আলফুলে হাতখন বোলাই দিলে অলংকৃতাই। এগালমান সপোন লৈ টোপনিত লালকাল দি থকা পাপৰিলৈ তাই মাতৃত্বৰ মৰমেৰে চাই ৰ’ল। এই সপোনৰ পথাৰখন উৰ্বৰ হওক। নিজৰা এটিৰ সোঁতত পথাৰৰ গানবোৰ বৈ যাওক। বতাহে বান্ধি ৰাখক ভালপোৱাৰ উষ্ম উশাহবোৰ।
কোঠাৰ পৰা তাই ওলাই আহিল লাহেকৈ। মাঘী পূৰ্ণিমাৰ ৰাতি। আকাশখনলৈ চাই চাই মনটোৰ আঁত হেৰাল তাইৰ। ঝুলনাখনত বহি দুলি থাকিল তাই। শৰীৰটোৰ তালে তালে মনটোও দুলি থাকিল। এনে লাগিল "তাইৰ, যেন আল্ট্ৰাছক ঠগিছে তাই আল্ট্ৰাছৰ প্ৰতাৰণাৰ প্ৰতিশোধস্বৰূপে তাইও যেন প্ৰতিশোধৰ অস্ত্ৰ হাতত তুলি লৈছে। এয়া যে শীতল মস্তিষ্কৰ প্ৰতিশোধ! এয়া যে নিজক ক্ষমা কৰিব নোৱৰাধৰণৰ প্ৰতিশোধ।
“কি কৰোঁ কোৱা আল্ট্ৰাছ? কি কৰোঁ কোৱা? মনটোক কোনোমতেই বান্ধি ৰাখিব পৰা নাই মই। কোনোপথধ্যেই...”, দুহাতত মুখ গুঁজি উচুপি উঠে তাই। উচুপনিটো নিমিষতে বতাহে লৈ গৈ বৰফৰ দেশ পোৱালেগৈ। দুৱাৰ খুলি উচুপনিটো ধ্ৰুৱমৰ বুকুত বহি পৰে। বতাহৰ নিচুকনিত সিও ধহমহকৈ সাৰ পাই যায়। সি জানে। অলংকৃতা যে ভালে নাই সেই কথা সিও জানে।
++
