বিচাৰিছেনে? নাই নাই। ক’ৰবাত যেন এক নিমিলা অংক আছে। নিমিলা অংকটোৱে তাইক অস্থিৰ কৰি তুলিছে।
আল্ট্ৰাছৰ কাষৰ পৰা তাই কিছুদূৰলৈ গৈ আইনাখনত নিজকে চাই ৰয়। লাহেকৈ কৈ উঠে,
“আল্ট্ৰাছ, তুমি যদি বিচাৰা, মই অনাথ আশ্ৰমত খবৰ ল’ম।”
আল্ট্ৰাছ যেন আহত হয়, “মই তোমাৰ তেজ মঙহেৰে সৃষ্টি হোৱাটো বিচাৰোঁ কৃতা”৷
“তেতিয়াহ’লে চাৰোগেচী মাডাৰ বিচাৰিব লাগিব’’ তাই উত্তৰ দিয়ে৷
“কিয়? কি কথাবোৰ কৈ আছা? তোমাৰ গৰ্ভত কিয় হ’ব নোৱাৰে?”, আল্ট্ৰাছ যেন অধৈৰ্য হৈ উঠে।
“কাৰণ এতিয়া মোৰ হাতত কেইবাটাও কাম আছে”, তায়ো তৎক্ষণাত প্ৰত্যুত্তৰ দিয়ে।
আল্ট্ৰাছে যেন এতিয়াই গৰজি উঠিব, তেনে লাগিল তাইৰ। আল্ট্ৰাছৰ অনুৰোধটো কিয় জানো কুটিল অনুৰোধ যেন লাগিল। যেন শিকলি পিন্ধোৱাৰ নতুন আখৰা। কিন্তু নাই। এতিয়া আৰু সেই ভুল নকৰে অলংকৃতাই। মিছা মৰমৰ সঁজাত বন্দী নহয় তাই।
দহবছৰৰ আগতে এই সম্পৰ্কটো হোৱাৰ পাছতহে তাই বুজিছিল যে তাইৰ আদৰ্শৰ স’তে আল্ট্ৰাছৰ আদৰ্শৰ মিল নাই! আদৰ্শ এৰিব নে সম্পৰ্ক এৰিব সেই সিদ্ধান্ত লওঁতেই দহবছৰ পাৰ হ’ল। এতিয়া আদৰ্শ আৰু সম্পৰ্ক, এই দুয়োটাকে নিজৰ নিজৰ স্থানত সুৰক্ষিত কৰি তাই কৰ্মপন্থা ঠিক কৰি লৈছে। এই লক্ষ্যপথৰ পৰা বিচলিত নহয় তাই। কোনো শক্তিয়েই তাইক এই লক্ষ্যৰ পৰা আঁতৰাব নোৱাৰে।
আল্ট্ৰাছৰ ফালে পিঠি দি তাই কেনভাচখনত এটা ৰণুৱা ঘোঁৰা আঁকিলে। মৰুভূমিৰ মাজৰ ক’লা বিষাক্ত সাপডালৰ দৰে এডাল শিকলিয়ে সেই ঘোঁৰাটোক খেদি খেদি গৈ থাকিল।
++
(তেইশ)
“ইছৰত এ-কত্ৰা হে দৰিয়া মে ফানা হো জানা দৰ্দ কা হদ চে গুজৰনা হে দাৱা হো জানা”
(অশ্ৰুৰ টোপালবোৰ সাগৰৰ পানীত পৰিবলৈ দি, দুখবোৰ অসীমলৈ বোঁৱাই নিব পৰাতো এক অনাবিল সুখ আছে। বেদনাবোৰ নিজে নিজে অতিক্ৰম হ’বলৈ দিয়াটোৱেই বেদনাৰ পৰা পৰিত্ৰাণ পোৱাৰ একমাত্ৰ দৰৱ)
“দিল চে মিটিনা তেৰী অংগুষ্ট-এ-হীনাই কা খায়াল হো গয়া গোস্ত চে নাখুন কা জুদা হো জানা”।
(সোণজনী, হৃদয়ৰ পৰ তোৰ জেতুকাবুলীয়া৷ আঙুলিৰ ছবিখন আঁতৰোৱাটো, আঙুলিৰ মঙহৰ পৰা নখ আঁতৰোৱাৰ দৰেই কষ্টকৰ)
..................
......................
মিৰ্জা গালিবৰ গানটো বন্ধ কৰি দিলে সি। লাখুটিডাল লৈ আইতাকজনী তাৰ ৰূমৰ ফালে কেঁকোজোঁকোকৈ আহি থকা শুনি সি কম্বলখন মূৰলৈকে টানি টোপনিৰ ভাও ধৰি পৰি থাকিল। আইতাকে তাৰ ৰূমত সোমাই কিতাপ পত্ৰবোৰ চিজিল লগালে। তাৰ পাছত তাৰ কাণত লাগি থকা হেডফোনটো আঁতৰাবলৈ গৈ মৃদু ভৰ্ৎসনা কৰিলে।
“কাণখন যাব ইয়াৰ। ভগৱানে এইবোৰ চাবলৈকে ইয়াৰ লগত মোক ঘূৰাই ফুৰাইছে।”
কম্বলৰ তলৰ পৰা সি মনে মনে হাঁহি থাকিল। অলপ দেৰিলৈ আইতাকে তাক বকিব। তাৰ পাছত তাক অকালতে এৰি থৈ যোৱা মাক-দেউতাকহালক বকিব। তাৰ পাছত লাহেকৈ ভগৱানৰ ওচৰত অভিযোগ কৰিব। এই ল’ৰাটোৱে মোৰ কথা নুশুনে, কি চাবলৈনো মোক ইয়াৰ ওচৰত পেলাই থৈছা বুলি ক্ষোভ উজাৰি উজাৰি ৰূমৰ পৰা ওলাই যাবলৈ ল'ব।
তেনে সময়তে কম্বলৰ পৰা সি জাঁপ মাৰি উঠি আইতাকক দাংকোলাকৈ দাঙি ধৰিব। আৰু আইতাকে শুদ্ধ অসমীয়াৰ গালি কেইটামানেৰে তাক কোলাৰ পৰা নমাই দিবলৈ চিঞৰ বাখৰ লগাব।
আইতাকৰ গালিকেইটাৰে দিনটো আৰম্ভ কৰি ধ্ৰুৱম ৱাশ্বৰূমৰ ফালে দৌৰ মাৰে। মুখত জোৰেৰে পানী মাৰি
