হাবিৰ পৰা ওলাই আহি ইয়াত ঘূৰি ফুৰেহি। সৌ গছজোপাৰ খোৰোঙত জিৰণি লয়হি।
আটাইকেইটাই ভয়ে ভয়ে দেওলগা হাবিখনলৈ চালে।
হাবিখনত নিজে নিজে জুই জ্বলা য়ান ককাই নিজে দেখিছে। মৰা মানুহবোৰৰ আত্মাবোৰ আহি হাবিখনত ভৰি পৰিছে বুলি য়ান ককাহঁতে ভাবে।
ওখ পাহাৰটোলৈ আঙুলিয়াই বানচাই ক’লে— “আজি আমি তাত চিকাৰ কৰিবলৈ যাম।”
য়ান ককাই বাৰুকৈয়ে ভয় খালে৷ ক'লে—
: “কি ক’লি, কি ক’লি? একদম নেযাবি তালৈ।”
: “কিয়? কিয় য়ান ককা, কিয়??” সিহঁতৰ মনবোৰ মৰি গ'ল।
কিমান কথা ভাবি থৈছিল! ওখ পাহাৰটো বগাব, চিকাৰ কৰিব, স্ফূৰ্তি কৰি পুৰি খাব। সিফালেও কি আছে চাব। এতিয়া য়ান ককাই মানা কৰে কিয়?”
: “একো নহয় দে।” বানচাই ক'লে।
: “দুছেও কৰিব।” য়ান ককাই ক'লে।
:“কোনে?”
: “তাতো দৈত্য আছে নেকি?”
: “ক’তা? অত বেছি হাবি নাই নহয়।”
সিহঁতে পাহাৰটোলৈ চাই চাই ক’বলৈ ধৰিলে।
য়ান ককাই বুজালে—
: “বোপাইহঁত পাহাৰটোলৈকেহে আমাৰ সীমা। সিফালে অইন মানুহৰ এলেকা। কেনেবাকৈ তহঁতক দেখিলে সুদাই নেৰে, কাটিব। বল বল আগবাঢ়।”
য়ান ককা বাওঁফালে ঘূৰিল। মনবোৰ গোমা কৰি পিছে পিছে
গোটেই জাক।