শাহী। [২ , ১২ ল । ফাটিৰলৈ সাত ৰক্ষা কৰিছিলো, যাণ সি পাহৰা নাই তে মৰম কৰিলে কৰিব পাৰে। এইদৰে আলাপ কৰি থাকি পিছ দিনা ৰাতি পুৱাই ওই উঠি মাজিৰ অৰৰ পিনে গমন ঋৰিলে। পথত খাওঁতে আতাৰ শৰীৰ ফুৰা অস্থিৰ হল, মাধৱত কলে বােপ মই আৰু যাৰ নোৱাৰে। ই ন পীড় কৰিছে, এই কথা শুনি মাধৱ গ্ৰামলৈ গৈ এটি লাও খুনি আনিলে। লগত কাৰী নথকা বাবে ৰাহৰ চেৰে চুদি মজিৰ সাহটি আকালৈ কৰিলে। আতা নদীত কাল কৰি ৰৰ প্ৰীতিৰে ভোজন কৰিলে। ওপৰৰ খিনি কাল কৰি দুগগনে ভোজন কৰিলে। অভা ভোজন কৰি ৰ সন্তোষ পায় এ নিয়ে যে মােৰ যেনে থাৱৰ কৰি তুমিও সেই গৰে স্বাৱৰ হবা। বটত বিশ্রাম লৈ মাজি পদূলি পালে গৈ ; পানী মিষলৈ অহা মানুহ এজনী কাগ পাই মুখিয়ে আলি ও আছেনে? যদি আছে তেন্তে আমাৰ কথা কোৱা গৈ। তাই অন্থেৰান্তে সৌড়ি গৈ মাজিত কৈছে, পূৰ্বৰ চিনাকী লীলা গিৰী আহিছে; মাগিয়ে শুনি মনত সন্দেহ হৈ ভাবিছে, ইমান অর্থ কৰি থকা লােক কিয় আহিৰ; এৰাৰ ভাবিছে আহিবও পাৰে, এই বুলি যেগাই আহি দেখে যে সচাকৈয়ে বকখা গিৰী আহিছে। তেতিয়াই শুতে পৰি আগবঢ়াই নি বহিৰলৈ পিড়ি। দিলে; খাৰি মাজি নিজে পানী লৈ গুৰি ধুৱাইছে। অইক গৃহিণীসকতে ধুৱাইছে, মানুষদেৱে নিজে ভৰি ইছে। তাৰ পিছত চিৰ কৈ দি ভোজন কৰাইছে; যেজিনাতে মুখ ছি ছি বা কাকে এ কৰি সকলো ঠাইৰ বাতৰি এখিয়ে। খোৱা বৰাৰ যান, ফাপােৰ, সমথকে সুবিধা কৰি দি একো কৰিব নিদিয়াকৈ ৰাখিছে। ঠাই গাজি আচল আদি পৰিষ্কাৰ কৰি দি লুখেৰে ৰাখিছে। এদিন অায়ে মালিক কলে, আমাক এটি পৃথক বৰ দিবলৈ হক; তাতে আমি বাস কৰি ভিক্ষা কৰি কাল কটাও। মাজিয়ে বলে আমাৰ বহুত খোৱা পৰিল, কি কৰিব লগা হল; এনে বাৰু কেতিয়াও নক, বিষাদ দিন থাকে অামিয়ে পুহি। উশী কন্যা মাৰি আজিৰ এতে জন্ম পাইছে; মাজিৰ অৰৰ কাৰবােৰ লােকে সমন্বত মনে মনে বিষ বে; তিনি চাৰিজন মানুষ একো বন কাম নকৰাকৈ ধৰি বহি খায়। ডেকা কাটিয়ে মন কৰিলেও হয়, এই বুলি এদিন আৰু বাৰু নিৰাবলৈ
