শাহিন, ১৮৩৩।] প্ৰতিবাদ। কিন্তু কম ৰসৰ গুৰুত বেছি বয়সৰ শিষ্যই শৰণ লোৱা কথাটি মধু নহয়; হেজাৰ জোৰ দৃষ্টান্ত আমি দেখুৱাই দিব পাৰে। পঞ্চি এ গোপাল মিশ্ৰ কৰিৰই শঙ্কৰদেৱৰ মৃত্যুৰ পূৰ্বেই (?) শেখ ও “খে। ত” শঙ্কৰ আৰু মাধৱৰ বিষয়ে কি লেখি থৈ গৈৰে চাওক। | Eমন্ত শঙ্কৰ শুভাশয়, কামোৰৰ ফল প্ৰকায়, লগৱত কৰি পয়োধিত শৈশল। ** এম মাধৱ নাম ধৰি বিষ সুখক পৰিৰি ক খ গ কৰিলা যিটো বিস্তাৰ। দামোগৰ মত অনুষি, মুখে গোৰিৰ শাৰ গৰি, সন্ত হৰি নাম যখনিলা সামোৰ। | ইয়াৰপৰাও বুখা নাযায় সে যে ৮ দেৱ দামোদৰৰ মত অনুসৰ কৰিয়েই শঙ্কৰদেৱ আৰু মাধৱদেৱে ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰিছিল। পুৰণি অসমীয়া সাহিত্যত এলে ভূৰি ভূৰি প্ৰমাণ আছে। আৰক হলে প্ৰকাশ না। | এতিয়া পৰিল অৱতাৰ পাল। এ লেখকে তেখেতৰ শঙ্কৰদেৱ ৫ে এজন অৱৰি আৰু দেৱ দামোদৰ অৱতাৰ হব নোৱাৰে বুলি ধাৰে যাবে ভুঢ়াই ডাই আমাক মানিবলৈ কৈছে; এতিয়া শঙ্কৰদেৱৰ অৱতৰটো আমি তেখেতৰ মুকানিতে মানি লব লাগে নে অল্প কিবা শাস্ত্ৰীয় এমপি চাষ আমাৰ অধিকাৰ আছে। তেখেতে জানিবা বাম কাপৰ বলত একে দোলে দেখি গৈছে যে খাক (শঙ্কবক) “ব্ৰাহ্মণাদি সকলো শ্ৰেণীৰ লোকে ঈশ্বৰাৱাৰ বুলি মনিছিল" ইত্যাদি। আমি কব খোজ যে, যি ফেইজন যামুণে সিগৰ স্বধৰ্ম অৰ্থাৎ ব্ৰাহ্মণৰ জীৱন স্বৰূপিণী গাজী আৰু সন্ধোপাসাদি নিত্যকৰ্ম আৰু জাতি কুল এৰি শুদ্ধ ৮ শঙ্কৰদেৱক গুৰু ভজি জাতি হৈছিল সেই কেই জন ৰমুখত বলে আৰু অন্য কোনেও গৱে ঈশ্বৰাৱাৰ, অসমীয়া ভাষা আৰু সাহিত্যৰ আদি গুৰু বুলি স্বীকাৰ নকৰে; ফৰিষৰ একো কাৰণে নাই। যি হেতু শঙ্কৰৰ পূৰ্বে বহু ব্ৰাহ্মণ, মহাকবি মাধয় কগনি, অনন্ত কলি অগিয়ে অসমীয়া ভাষাত অতি সুন্দৰ সুৰ গ্ৰন্থ ৰচনা কৰি থৈ গৈছে। ৮ শঙ্কৰদেৱে তেবিলাকক (েে সংস্কৃত ভাষাত মহাকবি কাঙ্গি কিক আদি কলি মানি অন্যান্য কৰিলে তেওৰ পাৰ্হি লৈ প্ৰগ ৰচনা কৰি গৈছে কৰি বুলি মাৰি তেওঁবিলাকৰ আহি চাই পি এ ৰচনাত হাত দিয়ে বুলি নিয়েই লেখি গৈতে আৰু অসমীয়া গৰু একি
