আহিন, ১৮৩।] প্ৰতিবাদ। ০৭ পদৰ ভিতৰতেই মানলে কয় ৰাৰাগৰ শিষ্য আৰু তেনে ফৰ শিষ্য, এতিয়া নিকি ৰাণৰ গৰৰ এই দুই টানত পৰি প্ৰাণ যায় যে দেখো। কোনটি সা বুলি ধৰেফালে কবি, কিন্তু এওঁলোক দুইজনে সত্য কথা লেখিছে বুলি তাৰ তলতে ভাই গুঢ়াই আৰু দুয়োক বিশ্বাস কৰিবলৈ কৈছে। এতিয়া আমাৰ উপায়। লেখকৰ মতে এই দুটিয়েই না, কি কোটি কেই অনা গচা তেও আমাক চাষ ওটি বুজাই দিল সে। ইফালে দেখে যে যে দামোদৰে যেতিয়াই শঙ্কৰ লগত যে সাক্ষাৎ ঝৰিৰে খেতিয়াই য়েও শঙ্কৰে। বুলি সলোম কৰি নিৰে আনৰ দি বহুৱাইৰে; শানাকা পণে কলা নিয়ে। সেই সময়ে - নই কৰ গামোদ খ্যাত এইক্ষণে লেখা আছে- | বাহে ৰায়ে প্ৰশ্ন কৰাত শঙ্কৰ আখৰে গৈ ৮ মে গায্যেৰ ওচৰত কেনেকৈ উপদে লৈছে লা- “বিশ্বাস থানত ৰহি আল মাহৰ অনন্তৰে ৰাত্ৰি যে গৈলে দুই পৰ। বিশ্বাস কথা পুলি ৰাৰ ৰায়। যাৰ ফল ভক্ত মনে আছে এক চাই। হে প্ৰকো গামোদৰ শেৱ জমিতে। হৈ পৰফালে তুমি বিনে মাই কে। স্বাঢ় গোটা ৰোগ বুলি কয় না। কহিৰুে খাঢ় ৰোগ জৈা কেন অত। এবি বুলি আমোণৰে কবিৰাক লৈল। নৰ মাধৱ আসি উপতি ভৈলা। শঙ্কৰে বেলন্ত আগে শুনিয়ে গোঁসাই। শোথা নত মাত্ৰ কহিতে জুই। জাৰত ৰে আছে বা যত খণ্ড। গৰাৰ কৰিম নো তোমাৰ মূখ। তোমাৰ আমাৰ ছিভিন্ন কা মাই। গোগ্য নাৰাখিমোত কফিও গোয়ই। এই এত শঙ্কৰ মাধৱ আৰু ৰামৰায় আৰু ১২ জন শিকৰ আগত সে পাশেৰে যেনেকৈ পাল আৰু গুঙ্গিযোগ যা কৰিছে সিলে আ হ লাগে। এৰিাৰু দেখিলে মিলে ৮ শেৱ মায্যেধৰ ৰে কিমান আগাঢ় পশু আৰু জ্ঞানী ছিল ভাৰু বুব।
