হি, ১৮০৯।অসমীয়া জালীৰ চকুত টোপৰি। হাড় এবং এশা। মালকোবায় কী শিখ-এ জ্ঞাড়িতে উহা কি শিকাণে পৰে ৰাশি আশে পলি বা অগেল যাৰ সাধ কবিয়া বাঙ্গালা গলা কে, গান ফল কি শ। যি খোশ হওয়ায় আমি কি কি ফিৰে , আগা ক্ৰোড়ে, অপু বা পৰিহাতে, মা , এ বিপদ দিলে মনে লিশে খী, যে যা আপনি কি সেই কালে যে , এ মুনি ‘আৰা বুলি পৰশষে এ কোন একটা 'শায়েব মা গঢ়ি শখে তাৰ পোৰ তাৰ বুক ব্যবহাৰ কৰি এমা। ও এয়ল খ ফি সন্দেহ। অস্তি :ফিলে আম পৰস্পৰৰ তা শিখি; য়ে ফিৰেও শিখি। ইউৰো এই এলিতে।' যোগেশ ৰাৰুৱে কয় “হাৰা বাঙ্গালা সাহিত্যৰ সংৰা ৰাখেন, তাহৰ জানেন বাঙ্গালা পুণীৰ নাম থামে গীয় সাহিত্য পৰিয়ং পত্ৰিকা পা পূৰ্ণ হয় এবং হজেই। পুৰে পাল্লীগি আগমনেৰ পূৰ্বে এই সকল পুখী লিখিত ইলি। বাঙ্গালাৰ এক খানি সা গাইঙ্গ পাও গিয়াজে, এবং ছধ্যে ঋনেক কাশীদাসী আশঙ্কা প্ৰাচীন আমি কওঁ, পুৰণি কামৰূপ-সাৰ ৰোৰ পুথি আছে, যা ডাকৰ পুথিৰপৰা আৰ কৰি লস্তু কণি, সাৰ, কবী, সাৰি আদি স্বত যি আছে, সোপাকে তেওঁলোকে লম্বোদৰ বগা ভাৰাৰ ভিতৰত ভৰাই যাওক, এখন বঙ্গীয় সাহিত্য পৰিষং পত্ৰিকা পড়কি, কুৰিখন মনে ও মাটি বুন শ্ৰামৰ যি নহয় আৰু যোগেশ ৰায়, দীনেশ সেল আৰু নগেন বৰু যাৰু নিচিনা সাহিত্যিক লেখকসকল লে ফুলে যাওক, চিতা কৰিবৰ একো মাখাকে। "বাঙ্গালায় একখালি নয় আইনি মহাভাৰত পাওয়া গিয়াছে, সচা, কিন্তু কৰি প্ৰায় ২ নি বা ২২ খনি; কিয়নো, ২• খনি পৰ অৰ্থাৎ সমীয়া। আমি ওপৰত দেখ দিয়া আমাৰ পণ্ডিত ভাসল কুশলে খাৰিলে আৰু ৰেলিকৈ এনে বিনত কিজানি আৰু ২২ খন পাংক। যোগশ খাবৰে মামী যাৰ বুৰী শাখা গ'কবিত পাবেন। এই ফি যে, জালা লংখ্য ফুল ৰে। ইং ১৩৭ শতা ই ।মুখী লেখা গাৰ। এ এই সময় ই গুড়ি গলা পাজী আৰ। ইয়াৰ পুৰ্থ গোল বা এক মায়ালি।”
