আহিল, ১৯৩৩। গিলট এ আবাকটা। মই জানিয়ে সি গো কি এনেবোৰ কাম কৰি ৰ; সি মতে পাৰে খে তাৰো লোেকাই সেইদৰে আকাৰ হাতৰপৰা এলি একাৰ। সাকোৱা মানুয়ে ৰোল নয়ে তাকে ক খুলে। এই খিলাকুৰীয়া নাছিল; ঈশ্বৰত তাৰ এটা এক্তি এ বিশাল আছি। সিমান দোকাও সি পলাৰলৈ মন কৰিছিল। পায়ে এদিন সি এ পইচাও আনিব নোৱাৰা আৰুটাই আৰু বৰকৈ কোমই ভিত aী লগা অৰি থবলৈ মিয়াইলি। তেতিয়া এশ শত সি পলাৰলৈ বিচাৰিলে; আৰু আধাকটাই শৰালৰ দুৱাৰ মেলি ৰোৰ আহাৰ খুৱাবলৈ ধৰোঁতে গিলটে ৰ ওলাই পলাবলৈ ধৰিছি।। | মইদী-হা! তাৰ পাই শলাগিৰ লগীয়া। কিন্ত সেই কথা মাটিৰ চাহৰ কোৱা হলে আকটাই ভালকৈ পালি পালেহেতেন। তাকে কৰিখলৈ পিন্টৰ সাহু কিমান ফে। শেহ সেইৰে সি পলা সাৰিব খুজিছিল। কিন্তু দুৰীয়াৰ দুখ ৰাৰেটিকাল; যেকুলীও ওলা আগেও দেখতে। আশাকটাই ৰোৰ আহাৰ খুৱাইছে বুলিও চাৰিও শিমে চকু দিছে আৰু গিলট সুৰকাৰ। লেখি খেলা মাৰি ধৰি চোটাই পানি শৰালত মুমালেহি। তেতিয়া গিলট গা থ থ কৰে কপিবলৈ ধৰিলে, আৰু ৰা কপালত কি আছে তাকে জাৰি ভাৰ কণ্ঠে শুকাই গল।। এই খিনিতে বান্দৰটোৰ কথা কেৰা কৈ খোৱা জাল। যাৰটো আটাৰ বৰ মৰঘৰ আছিল সি গায়ে-গাৰিয়ে ওখই-পাখই গিলতকৈ ভাঙৰ। আৰু পাৰৰ মাৰে লৰা এটাইহে লৈ ফুৰাৰ পাৰে, ইবোৰ লৰাই গলৈ ও কৰে। আৰৰে কেতিয়াবা কেতিয়াবা বৰটোৰে বুৰ কৰি তেজেৰে তুলি হয়। সেই বাৰে ৰাগৰটোলৈ তাৰ বাক্ৰোশ আছেই। এদিন সি ব্যাঙ্গটো শিকলি এৰি লৈ যাওঁতে এলোপাৰ তল পোক তুলিবৰ মন কালে। ৰাৰ কিবা এগ থাৰলৈ দি আৰৰে জৰী এভাল শিকলিয়ে দি মাই গৰ সিপাতোখিলে আৰু হেপাহ পলুৱাই তাক পিটিলে। যেতিয়া বাৰে মঙ্গও জুৰি দীঘল যি পৰি, তেতিয়া আৰৰে যেনে নে ৰামৰ মৰি; ভয় লাগি আৰৰে ভাৰপৰাই পলাইট বাৰিলে। পিলে এক শেমেণি ৰাৰ লাহেকৈ উঠি পেই পেই আকাৰ ৰ পালে।ৈ
