অংশ, ১৮৩। গিলট আৰু আধাকটা। সি আৰ ফাটেত পৰা ফলগৰীয়াৰোৰ এইদৰে কৈছিল,-“মই ফাটক খাটি খাটি বুঢ়া হলো আৰু ফাটকই ছাড় পেলাম বুলি যি কৰিছে। গাত ডেকা তেজ আৰু বল নাই। ফাটৰপৰা ওলাই গ'কে ঋমি বিচাৰে। ততে নাপাওঁ আৰু কাটকিয়াল বুলি কে কোনও বিশ্বাস কৰে। সেইবাধে লিৰ ৰখাত বুলিয়ি কৰি ৰিকা আলি নাৰিম বুলি সেই ফালে ৰা ললোঁ। আটুল নগৰ লাজ পাৰ্শে। লাগো হতেই পালেহি। খাটবুলি গগৰ লাগি ফাইটৰ সেও এখনৰ ওচৰতে গীশ ফি পৰি জমত বহুত কথা পাতি ৰোতেই টোপনি আহিল। পাছে মেওৰাৰ সিপাৰে মানুহৰ মাত নিয়ে সাৰ পালে। তেতিয়া মোপন এয় হৈছিল। মা এটাই মাইকী এশী কৈছে বোলে কোনে নো আমাৰ বন্ধু চুৰ কৰিব? আমি দুৱাৰ মাৰি গৰবাৰী এৰি কৰাৰ এইদৰে গৈছে।” মাইকীজনীয়ে বেলে, “ভেষ্মিা আমাৰ পই পইচা মাহি, এভিয়া যে গোটাদিকে হৈছে।” “কোনে নন আশ আমাৰ পাইচা আছে বুলি? তাটোৰে এনে যোত দুয়ো একমাটেই ৩টি গল। তেওৰা অত কি ৰাৰে আৰু এগৰ বাৰে সিহতে মোৰু নেদেখিলে। মই লাহেকৈ উঠি চাৰি পিনে চাশে। আৰু সিহ কিছু গতিৰ হৰলৈ যাট চালে। তাৰ পাৰ কুৰি ৰেমানৰ আঁতৰত সৰু বৰ এটা কেবিনে। সেই ঠাইত আৰ মানুহৰ ঘৰ নাছিল। সিহতে সেই যতে কি যোৱাৰ কথা কৈলি। এতিয়া এজাৰ নিশা; অলক কোনো নাই; মৈতে ি; এনে বুলি আহৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰি সেই ৰটোৰ ফালে আগ বাঢ়িলো। ফু একা একা গম নাপালে। তেতিয়া এন আৰু ভাই হল। দুৱাৰৰ বা ছিঙি ৰ ভিতৰলৈ সোমালে আৰু হল দু অলাই কত কি আছে আটাইবোৰ চাইচিতি পেৰাটো চেপেন এনে দে সিতে ফোটা পুৰণি দেখা এপাট নুমাই নাতি কালো খোম পালে। সে লৈ শিকি- আল মাৰি-কি দুপৰীয়া এ গিয়ে পৰিলে। তেতিয়া যে লাল। পৰীটোৱে মোক সেইভাৱে ৰা খেথি ভালিকে বলে। নি শেষে এ মবিবিকেশোৰীৰিৰেদি মোক ফি
পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৯২৯
অৱয়ব