1,1] “পুণি আসামত ভুমুকি প্ৰতিবাদ। 86 > স কৰিছে তেওঁলোকক কায় সমাজে আভ্যতৰ বুলি য়ি॥ তেওঁলোকৰ লগত আকিলি কাৰ কোনো সা নাই। শাকিলাম কায়সাৰে উপনয়ন বেলেগকৈ নৰে গা; কিন্তু চুড়াকৰণৰ সিমাখনেই উত্তৰী গ্ৰহণ কৰে। সেই উত্তৰী কিছুমালে সায় ডিঙিত নাৰাখে। ইয়াৰ কাৰণ বোধকৰে। এৰে ( পায় গৃহীত্বাধ্যাত্মিক জ্ঞানং কায়স্থ যিশালা। প্ৰত্যক্ষ সূত্ৰং গায়ত্ৰী তথা পূৰ্ণ। তত কালে গতে চাপি আগামীািভবন।” মিজ কাৰিকা। এখী কালে উপনি আধ্যাত্মিক জ্ঞানলাভ কৰি ব্ৰাহ্মণৰুলৰ সম্মান ৰক্ষাৰ্থে যজ্ঞসূত্ৰ আৰু বৈদিক গায়ত্ৰী এৰিছে। কিছু দিন হৈ গলে তেওঁলোক আগমমতে দীক্ষিত হয়। জানপিপাসু মিসকলৰ দ্বাৰা ভাৰতত চাৰি হেজাৰ বছৰ জুৰি যি বিপ্লৱ উপস্থিত হয় সেই সময়ত ৰয়েই বাহিক চিন বঙ্গসূত্ৰ এৰিছিল। আন কি যত ব্ৰাহ্মণেও যজ্ঞসূত্ৰ হেৰুৱাইছিল; পাছত শঙ্কৰা- চাৰ্যৰ বত্বত যেতিয়া ব্ৰাহ্মণ্যধৰ্ম্ম ভাৰতত সংস্থাপিত হয় অনেক ব্ৰাহ্মণে তেতিয়াহে যজ্ঞৰ লৈয়ে। ভাৰতৰ উত্তৰ পৰি অঞ্চলৰ আৰু উৎকল বিহাৰৰ বত কায়ই যজ্ঞসূত্ৰ এৰে আৰু পাছত তেওঁবিলাকে লাহে লাহে গ্ৰহণ কৰে। নামলি-আসামৰ কায়সকলে ইয়াৰ ভিতৰুৱা; কিন্তু সূৰবংশীয় ৰজাসকলৰ দিনৰেপৰা বৰ্তমান সময়লৈকে তেওঁলোকে পশ কৰ্ম্ম কৰি আহিছে, যদিও তেওঁলোকৰ কিছুমানৰ ডিঙিত যজ্ঞসই শশাঙা নকৰে। অতি প্ৰাচীন কালৰেপৰা ৰক্ষণসকলৰ লগে লগে আগাশত কাপ ৰাতিৰ প্ৰমাণ পোৱা ৰায়। হিন্দুশ্ৰেষ্ট ব্ৰাহ্মণসকলে কায়ক প্ৰায় লগৰ পৰা নেৰিছিল। আদিশুৰ ৰাই যেতিয়া নৰনাৰায়ণ ৰজাৰ বাতৰি লৰলৈ ৰাৰন ব্ৰাহ্মণ পঠিয়ায় তেওঁলোকৰ লগতে ৰাৰন কায়ও পঠিয়াইছিল। ঐশঙ্কৰ গুৰুৰ শাৱলীলৈ মন কৰিলে ষ্টাব্দৰ পূৰৰপৰা ইয়াত কাল চিত্ৰলে অংশজ আৰু ৰি। সমাজ এই বিষয় আলো। কা। (কালীন সৰকাৰ।} + ৰ; কায়, প্ৰতি॥ , চূয় সংখ্যা ৮০ পৃ।
