sty, Swoo ) পুৰণি অসমত ভুমুকি। গত কণীৰ অৰে আৰেণি-চোলি খাইও পতিৱাগী যে সে খায়। উই জনি না নিয়মটিও বিচাৰি পাৰিলে বোৰে উলিয়া পাৰি। বিবাহৰ পিছ—দুই শ কোনো ত ৰি নে, তেতিয়া তে হিন্দুধৰ্ম নিয়ম মতে মণি নিজৰ ৰ খেয়ে চলে। খাৰ মন হল বিধৱা অবস্থাতেই থাকি, যাৰ মন মহল মতু খাম লগত আকে গৃহুল কৰিলে। এই জাতিৰ উলিপুৰে এক ৰেতি আলি। ইদানীক বুৰঞ্জী ঘুৰি পোৱা যাতে এই কবিতা বিলাকে ব্ৰাহ্মণসকলৰ কৰ্ম্মশিলাকো কৰিছিল, কোসকলৰ পুৰোহি 4639 offen District Gazetteers, Dalton's Ethnology, census Reports। হিন্দুধৰ্মৰ ভিতৰত থাকি এই আজিৰ মানুহ এনে বিহিত আচাৰ, অথচ এওলোকক যি কৰে সখা পাই। অনুৰ ইলেও বলে নোৱাৰা এই অপা কলিকাবিলাক নো কোন? ইৰিশাকেই আগামী সত্য, ত্ৰেতা আৰু পৰৰ দেৱতাসকলৰ সস্থান অলীকবি গো কলিতা। মনুসংহিতাৰ আধিপত্য শৰ্তসীমৰুলৰ ওপৰত হে, অৰ্গৰামীসকলৰ ওপৰত নহয়; এই নিমিত্তে অধঃপতনৰ এই শেষ সীমা পোৱাৰ দিশতো মনুৱে ইবিলাকৰ ওপৰত কৰ্তৃত্ব চলাৰ পৰা নাই। বৰ বেৰ বিঃ ওষণা কালিৰ লগৰীয়া এটি মুখে “ককাই কোৱা শুনিয়ে, কলিতাৰিলাক কলিৰ দেৱতা বোকা ও স্মৃতি ব্যতীত লেখকৰ এই বিষয়ে আন সাক্ষী নাই। এতিয়া সেই লগৰীয়াটিও এই পৃথিবীত নাই, ককাও নাই। কেন সেই কথা আৰাৰি আজি৩১৪• বনৰ মুৰত এই লেখকৰ মনত প, কৰি জলি উঠা সি উঠি দি ৰাৰ আগত ও বই এ উলিয়ালৈ সহায় কৰিছে। অনুৰাল হয় যে পুশি পুথিলিক ও তা কৰি বিচাৰিলে ইয়ৰ লেখা এমাণও ওলাৰ; কিন্তু এতিয়াও সৰল মলৰে চালে ইয়াও শঙ্কা কৰিবৰ কাৰণ যে শাখায়। ইংৰা পণ্ডিতসকলেও লিকাবিলা ফক অসমলৈ পোল-পলিই অহা আধখলৰ সভি বুলি আগৰেপৰা অনুমান কৰিয়েই আহিছে। পুৰ আৰ্য না গেৱতাসকলৰ সৰিলাৰু যেতিয়া হাবী হল তেতিয়া তেওঁলোকে তো বুলি পৰিচয় নিদি কলিৰ সেৱতা (কলিৰ নামটো সলেই হেয় জটি ব্যায়বুলি পৰিচয় =
