পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৮৭৯

অধ, ১৮৬৬।] দেৱযানী। মণিৰ সংযোগে কাচে খৰে মণি। এলতি তাৰে আচম্বিতে আন্দোলিলেন মোৰ অনুৰাগ আম্মা হল বিত। সেই দিন ধৰি এতি পল পনে বঢ়াই শক্তি ভাৰু কৰিলে বিশাল। হাকাশ ফুৰি এৰিছে এ পৰ সেই কাঙি আলি, শোন। পুৰ কাৰণে মোৰ, প্ৰতিগৰৰ থাকো বাটাই। গোল চৰাই তুলি আহোতে পশম হলে, দেখে নিতে একৰি; তাৰে কিবা আখাদ্য ফিলিল । শাৰে বাৰে মুৰ অনুৰে ৰাশিতে তোমাক এৰি ৰাণীহ লা, সলো মেয়ে ধৰি পি চ, মাগি পালোলু হেৰোৱা ৰঞ্জন, আঁচলৰ নিধি মো, হে সমণি। য সমালো অমিয় ঠ; বি কে দেখি, মহি অঞ্চল, সেৰি পাথৰ তোমাক নিজৰে। ৰে ধৰিলে চৰ, পানীৰে পলি পাৰ এমনি এসে কৰো নিৰাময় ছেয়ে যাবে R। কি সৰি দি কথা বমি কাৰ? আসনে গুনি। না মুখ মোৰ আৰিাল গাঙ দিল, সি আলোসিনা। কি মেখে সদাশ আজি। মোম ৰুবি,