আহাৰ, ১৮৩। অটিগিয়েক চিন্তাৰ ঢৌ। ৩৭ নামৰ পাছতো আয় ‘আ একা দেখা যায়। ছেলে, পিকি, কবি, ইত্যাদি। এলে না দেখিলে সিক্ত চাহাৰ অৰে বগা ও আৰু ভাল। কৰিমাৰ ওচৰতে ও পৰ্বত এটাৰ ওপৰত এখন লগা গাঁও গে গল। কালৈ যাবলৈ বাট আমি কি আমাৰ ভালৈ যোৱা নহল। যোৱাৰে তেলে জালেমান উঠি লাগিলহেলে। তাৰ বাহিৰে নানা কাৰণত আমি যোৱাটো যুত যেন নেদেখিলে। | পাছ দিনাখন খণিপুৰৰ ফাললৈ যোৱা দুল খালি গাঙ্গী পাই কাৰে এ এটা ৰূপলৈ কেৰেয়া কৰি লোৱা হল। ভাত পানী খাইৰৈ ই আমাৰ গৃহ পৰা বিদায় লৈ আমি এ গাড়ীতে মণিপুৰৰ ললৈ বাট নলে। কহি- সাত পা একোখন সংগ্ৰহ কৰাৰ বিষয়ে আমাৰ গাৰ এণ্ড পৰামৰ্শ কৰাত তেখেয়ে এনেই তাৰ পৰা বাৰ বুলি কোৱাত “গাছ”ৰ নিমিখে এক চো কৰা নগল। | জ্বালা মিমিতে হিত কিচেৰেক খালি নেয়া হয়। কিন্তু স্থায়ীভাৱে সহ দিন কি লগীয়া হয় কোন কৰে। আৰ। এৰিপূৰ বা সাৰৰ চাল ডাইল ইতাদি নগলে কহিয়াৰ মানুহে জাত নেপাঞ্জ। চাৰিওফালে অকল পৰ্ষত হে দেখি। মাটিৰ গও নেদেখিলে।। জালাল জাতী। গুটিদিয়ে চিন্তাৰ ঢৌ। ভাৰতবৰ্থ এন সেশন, ই এই ফুৰোপনৰ সমান এখন মহাদেশ। ইত নানাবি আনা আনা আচাৰ ব্যৱহাৰ; আৰু এতে আতিবেই সিম বুৰঞ্জী আঁতিগুৰি কাহিনী আ।ে এতে মালা গুহ আখিৰে ব্যাগ বা এই ম্যাচে একচ্ছাৰী ৰী একমত এক ভাৱৰ কৰিবলৈ আশা কৰি চেষ্টা কৰাটো পানীৰ মিঠে যা লাগতে চৰ পৰ ৰে। . এই হেতুকে এই গোন তাৰ কথা চি একৰি মোৰ কুৰি শাৰ যিয় হিফিক। আগতে মোৰ
