আহাৰ, ১৮৩৩।}হাপুৰুষ শঙ্কৰ, দামোদৰ আৰু হৰিদেৱ। ৩৩১ ক্তি উপৰি; এতেকে নাম। হে সকলো শ্ৰেণীৰ লোকৰ উপযুক্ত। ইয়াক হিৰ কৰিছে তেওঁ শিকাইছি- “ভাই খুখে বোল। বাম, ছদঃ কাপ, এতেকে মুকুতি পাইবা কহিলেপ।” কম। মুখেৰে নাম উচ্চাৰণ কৰিব আৰু অৰত অগংপিতা পষমেষৰ একা মনে চিন্তা কৰিৰ, তেনে হলে ঈশ্বৰ শাক্ত হয়। তেওঁৰ সিম জীৱনৰ উদাহৰণৰ স্বাৰাই বুজাইছিল যে, যিয়ী হবা কিন্তু বিষয় একেবাৰে লিপ্ত হৈ ঈশ্বৰৰ চিন্তা নাপাহৰিবা, নতুবা তুল মুয্যজন্তু একেবাৰে বিফল হ। ঈশ্বৰ হে সত্য, আন সকলো অমিত্য, এই বিবেক বৈৰাগ লৈ সংসাৰী। এতে মূল্য শিক্ষা এসে উল দৃষ্টান্ত তেওঁ আমালৈ থৈ গৈছে। বিথই এসমত অসৰ কামৰূপৰ পোৰু নৈতিক অধঃপতনৰপৰা ৰক্ষা কৰিছিল, যি ধৰ্ম প্ৰচাৰে পাৰ মন” কৰি দেশত পুনৰ সুৰীতি আৰু পু আচাৰ প্ৰাইছিল, যি ধৰ্ম প্ৰচাৰৰ ফলত আজি আমি সভ্য সমাপ্ত মুখ দেখুৱাব পৰা হৈ আছে৷ তাৰ ক্ৰমিক অধোগতি ৰাৰ কৰা সকলো দূৰশী একি দেশহিতৈী লোকৰ কৰ্ত্তব্য। জাৰ নিগ্ৰহ, ব্ৰাহ্মণ সমাজৰ খেৰ আৰু জানা যা যা খতি কৰি যিখন নাই এই ধৰ্ম প্ৰকাশ কৰে, যাৰ এই নিয়োজিত হৈ ব্ৰাহ্মণ শূদ্ৰ আচাৰ্যসকলে ভিন ভিন ঠাইত বৈষ্ণব সন্ত্ৰ সকল পাতে আৰু কালক্ৰমত সেই চাৰ্য সকলৰপৰাই লামা সত্ৰ বাঢ় আৰু উনীৰপৰা কোচবোৰলৈকে তেওঁৰ প্ৰচাৰিত ধৰ্ম সকলো ধৰ্ণৰ পোৰ মা এশিত হয়, যৰ প্ৰসাদ এসময়ত যান, ছোট, গাৰো, মিৰিয়েও হৰি নাম ধৰ্ম গাই ও হৈছিল, যা ব্ৰাহ্মণাদি সকলো শ্ৰেণীৰ লোকে এক বাক্যে ঈশ্বৰাৱাৰ বুলি মামিলি, সেই অসাধাৰণ ৰী, অসমীয়া ভাষা আৰু সাহিত্যৰ আজিৰ অসমীয়া জাতীৰ গৌৰ-পূৰ্য্য, মহাপুৰ শৰক হয় গান কৰি সত্য কথা গোপন কৰি অলীক বি লেখা লেখিলে গলে গেশ না খাক্তি অনুৰাগী লোেৰ সহনীয়। বৰ ফি, কলা ভাৰতৰ দি জিলিশি দেখা গৈছে। এ সময় এতি আৰু তেওঁৰ প্ৰতি তে আৰ, বিশ মিল ম
