আৰ, ১৮৩।(মহাপুৰুষ শঙ্কৰ, দামোদৰ আৰু হৰিদেৱ। ৩২৯ শৰক ব্ৰাহ্মণসলে কি তিন ঠাইত আৰু তিন দিন সময়ত কি বাৰে হিংসা কৰিছিল আৰু চৰিয় পঢ়া সকলোৱেই আসে। শৰৰ মৃত্যুৰ পাছত তেওঁৰ ৰূল মাধৱদেৱ হাত হিংসা আৰু কলি। থামুণ টাধবিলাক একা তেওঁৰপৰা আঁতৰিল। যত ৰামুণে মাথৱৰে আৰ্য বুলি না হল। ব্ৰাহ্মণসকলৰ হিংসাত মাধৱদেৱ নৰপেটা খুবীত থাকিব নোৱাৰা “ৰাহ্মণসকলে হিল্প চাৱৈ ৰাৰ। ই দেশত জমি থাক বাৰ। এই বুলি বোৰ ফাইৰে সালিখ।
কতক মেষ খোপা কৰে কি দেশ। জানি সথাকি পাৰিমাণে সি দেশত দৈত্যাৰি ঠাকুৰ। আমি পুৰ্বৰেপৰা দেখিছো যে ভাৰতবৰ্ষত বি মহাপুৰুষে সাধাৰণ লোক ক্ৰেমোয়ৰি অৰ্থে ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰি কুলীন যাজক শ্ৰেণীৰ প্ৰাধান্য খৰ্ব কৰিছিল সেই মহাপুৰুৰেৰে সৈতেই উক্ত শ্ৰেণীৰ যুদ্ধ হৈছিল। যুদ্ধত উক্ত শ্ৰেণীৰ পৰাজয় হোৱা যেন দেখিলেই সেই মহাপুৰুষক ঈগৰাৱতাৰ বুলি প্ৰকাশ কৰা হৈছিল। বুদ্ধদেৱৰ সময়তো যে আৰু ব্ৰাহ্মণ্যধৰ (১) ভীষণ যুদ্ধ হৈছিল। এই ধূৰ্ষ ভৰিত লগ মাথায় সমাবেশ, বৈষ্ণব লগা শৈীৰ সমাবেশ। কোশোৱে এই ভাৰ গধুৰ আৰু লগে বুলি জবি পাৰে, কিয়নো ঈশ্বৰেৰে লৈ বিখান বিকট স ৰিৰ পৰা খায় সিৰি ভাল; কি এই ভাবে কি না কৰ বৰ কাৰ, ৰাখিব লোৱাৰি শত বিপৰ ভয়। প পন্থী আপুৰীয়াৰ মত, গাছ শেষ-লাধা। এছু-কি, সে-টোৰ। সেইবাবেই আমাৰ খাৰ লত নৈফ নাম গোখনাই, থ প স আৰু বিপন। এয়ে বিমীৰ 'উপ- আৰু সাৰ্বজনীন বস। চৈ আ + মা -শিষ্যৰ প কিলে নানা পানিতে এনে পৃথক পাৰে নে? ৪} গণেৰে সৰু আৰু বাৰু পৰে আৰু সে আশা পুঞ্জা গাফি, অন্য হাতিৰ তা এৰি নাই। শীত ৰ সোল যখ এখলো - দিয়ে মুখ খালি এ নাম।
