পু, ১৮৩১]অসমীয়া ভাষাৰ সম্পৰ্কে আৰু দু ৰন কৰা ৪৫ যি ভাষা শক্তিশালী হয় তাতে সকলোৱে যোগ দি তাৰু সাৰুৱা আৰু ইয়ত কৰে। সেই ভাষাত স্থানীয় মাত-ৰ লেখ স্বভাৱতে সহয়। এস- শীয়া ভাষাত শিৱসাগৰ ভিীকৃটৰ শব্দৰ প্ৰাধান্যৰ গুৰিও সেয়েই। শিক্ষা- লোৱাৰ ৰীতি সকলো বিষয়ুতে আছে আৰু থাকিবই। সময় পাইগোটা- পেটে-বাল হৈ কোনো ভাষা থাকিব নোৱাৰে, আন কি, আষাৰ নেপলি- মনে নোৱাৰে। উজনিৰ প্ৰাধাক ভাইও ভাটীৰপৰণ-সম্পদ সবই লাগিব; সেইদেৰি লৈছে আৰু আগলৈকো শব। আদান-প্ৰদান ব্যতিৰেকে কোনো জীবিত ভাষা, জীবিত জাতি আৰু ৰিত শৰ সংসাৰত্ৰা নফলে। সেই আদান প্ৰদান বলী নিৰ্বশী দুইৰে অভাৱ আৰু গঢ়ৰ পৰিবৰ্তন সাধিত হোৱাটো চিৰকীয়া নিয়ম। অৰ্কি ভাষাই চাৰি ফালৰপৰা তাৰ আৰু ভাৰৰ শৰ নিৰ ভিতৰয়া কৰি লয়, মৃত বা মৰিবলৈ ওলোৱা ভাইৰে লৰ মোৱাৰে। মোৰ বৰ ভিতৰত এবৰ আচয়া বিনে মানুহে বসতি কৰিলে, এথমতে মই সেই বিদেশী সৈতে নিমিলে। আৰু কোনো সম্পৰ্ক নাখো বুলি গপ মাৰি থাকিব পাৰে, কিন্তু যেতিয়া সেই ঘৰ মানুহ ভাত চিল্পী, তেতিয়া অৱস্থাৰ প্ৰবল নিয়ে মোক বলেৰে তেওঁলোকৰ সৈতে যিলাই দিই, মোৰ কোনো ও আপতি খুনে। উনি ভাটা একেটা হৈ অসমীয়া জাতি আৰুষীয়া ভাষা। যাক লৈ অসমীয়া ভাষাৰ গৌৰৱ, যাৰ অমৃতময়ী লেখনীয়ে অসমীয়া ভাষাক অমৰ কৰিলে, সেই বনেৰ মাজে প্ৰধান বন হে আহিল। উনি লোৱাৰ শৰদেৱৰ এন প্ৰিয় শিষ্য নাৱদেৱে তাৰ বৰপেটাতহে এ শীয়া ভাষাৰ অভিীয় পুধি ৰোৱলী ৰচি কি প্ৰেমৰ নৈৰ পাৰ ভাঙি দি সৰ বুৰাই দিছিল। নেইমৰি কৰে এতিয়া এনে দিত অসমৰ উনি তা বিচাৰি কিন্তু তাৰ খুচৰিৰ ঘোয়াটো বৰ অশোক কাৰ্য্য; আৰু ৰোসকল কেতিয়াও কৃতাৰ্য ময়। আসাৰ আগৰ জাইকুক ম যে আমি সপীয়া নিয়ে লৈ এতিয়া মা কি গাৰি। এতিয়া পৃথিবীৰ ললো কি ভিতৰত চলি মুৰ গলৈ আহি পৰিছে। শেইকে এসি সি নি।
পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৭৭
অৱয়ব