ঠে, ১৮৩৩।] আবাহন। দেখি তেওঁ “তোহাই কথাৰ “এত্বতত্বৰ” ডি এটা লৈ তা পেলাৰ খোজে। তেই বিফলমনোৰখ হৈছিল। আকৌ সিদিনা তেও মহাপুৰীয়া আৰু দামোদৰীয়া সকলৰ ভিতৰত পুৰণি একা-খুদা অলপ ৰকাৰ ভু পাই লৰি আহি ভাত “মহাপুৰুষ কোন?” নামে প্ৰতুত থা” এট} পেলাইছে। আমি ভাবিছিলে। আমাৰ অসমীয়া ৰসকলে তেওঁৰ এই ফান্ড নপৰি সেই ঘূৰ- শয়া পদাৰ্থটা অপোনাপুলি ঘোমা হৈ যাবলৈ দিব। কিন্তু কেনে নই যেন দেখিছো। আমি কওঁ আমাৰ অসমীয়া বন্ধুসকলে বুজা উচিত যে শঙ্কৰদেৱেই মহাপুৰুষ হল বা গামোদৰদেৱেই মহাপুৰুষ হল ৰা কৰি পুৰীয় গুৱাল নিষাৰণ ঘোষেই মহাপুৰুষ হল, আচলতে তাত এই বিদেশী লেখকৰ হৰুণ তপণ একো নাই, এখোন পুৰণিখৰিয়ালৰ কৰাউজাৰিা অসমীয়া মহাপুৰুষীয়া আৰু দামোৰীয়াৰ মাজত হই নগাই দিব পাৰিলেই তেওঁ কিজানি বৰ্তে বুলি জামাৰ মনত পেলাইছে। আমাৰ ভুজুলুকীয়া এতই যাকে মহাপুৰুষ পাতে পাতি থাক; আশা কৰে। আমাৰ সকলে যে তাৰ দু নলৈ তেওঁ হতে আছে তে তেওঁক নিৰলে থাকিবলৈ এৰি দিয়ে। (মাসুদেৱতা এৰাজীবলোচন চল, আবাহন। আহ আহ। পঞ্চম ভাৰত জিৎ। ৰৰ মহাৰা হয়ে সত্বৰ। হিৰ কণিকা বেনে অবৰি ৰায়। সূৰ্যৰ উদয়ে যেন দূৰীভূত হয়। যেতিৰে মহাৰা কাৰতে জাগি। তেতিক্ষণে আৰ এজাৰ ৰবি। ধৰি ভক্তি ধ্বজ, উঠিয়ে হিন্দু একা, চোৱাহি কাৰিত ভূমি ব্যক্তি-খনি। দুখী অসমীয়গণ, দিবে নাহি মোৰ বন, ছেৰে দিব পাৰে।ৰাখিনি। যান্য বৃ যুগণ, আৰতে আসিৰা বুলি খুশি। বা না হোক, এলে দেখিয়ে, এই না কৰিলেহে লি।
