বাহ। [ ২ বছৰ, সংখ্যা। লৈ অহা দেখি শঙ্কৰদেৱে কলে যে 'ৰাৰু যাৰ লাগে যদি কালকৈয়ে যায়।” এই বুলি তেওঁ হাত মুখ ধুই নতুন কাপোৰ পিন্ধি অম্বষ্ঠ গছৰ তলত যোগাসনত বহি (১) “পাৱে পৰি হৰি, ৰুৰেহে কৰি, প্ৰাণ ৰাখৰি মোৰে। যিষয় বিষণৰ, বিৰে এগৰ জীৱন নাৰহে খিৰে। (২) “মন মেৰি ৰাম চৰণ হি লঞ্চ, ওই লেখনা অন্তক অঞ্চ।" (৩) “পামৰ মন ৰাম চিত্তক গেৎ। অথিৰ জীবন, আমি শাকৰি মাৰ বৰ গল লেহ” এই তিনটা গীত গাই নাম উচ্চাৰ কাৰি ১৪১ শকৰ তাৰ মাহৰ শুক্লা দ্বিতীয়া তিথিত প্ৰাণ ত্যাগ কৰিলে। শঙ্কৰদেৱৰ এনে মৃত্যুৰ তৰি শুনি নৰনাৰায়ণ ৰজাই অনেক লোক কৰি কৈহিল--“মই অধমৰ নিমিত্তেই গুঞ্জন চলিল; নৃতুবা তেখেত আৰু বা কতদিন খালিহেঁতেন।” কিছু বেলিৰ মূৰত ৰজাই শোক সংঘৰণ কৰি ৰা তালপৰা চন্দন কাঠ নৃতাদি বস্তু পিয়াই মহা সমাৰোহেৰে শঙ্কৰদেৱৰ সহ- নালি কাব্য কৰালে। লীনাথ বেজবৰুৰা। ৰাধ আৰু সখীসকল। গীত।—অসমীয়া নামৰ সুৰ। বৃন্দা।--“দাবনতে কোনে ৰাহী ৰায়, এ-হে- আমি শুনি গলে। ধ্বনি হে। নাকে বাহী ৰা, আলি বুলাই, এ-হে- ৰাথা ব্যথা বেলে ৰাণী হে"। বিশাখা।-বাবাভে কামৰ তলতে, এই নাৰ পাৰতে হয় নি কে? গধুলি পৰতে, মল ওঁতে, এ-হে- বই আলোকে পানী হে-- ময়ো শুনিছিলো, কোন সুযুৰিলে, এহে-- শুকাই কোলে এসে ৰেছে।
