বাঁহী। ( ২ বন্ধ, ৬ সংখ্যা। কৰি সকলোকে নাম খোলাই ভাৰ অৰ্থ ব্যাখ্যা কৰি দিয়ে। এইদৰে শঙ্কৰে এচাৰ কৰ। হৰিক্তি মানুহৰ মাজত চলত পুজা অৰ্চা আদি বামুণীয়া কামৰ বায়াত হলে বিশে, সেইদেখি ব্ৰাহ্মণসকলে অহয় কৰিৱৰৰ নামে আহোম এ চুমু স্বৰ্গদেৱৰ ওচৰ গোচৰ দিলে। ৰগৰ ওচৰত শঙ্কৰদেৱৰ। আৰু ব্ৰাহ্মণসকলৰ পৰা টিল। একালত অসম ৰজাৰ হাতী ধৰিষৰ মন হল। ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ উত্তৰ পাৰলৈ হাতী ধৰিবৰ নিষিতে লোকৰ পঠিয়ালে। ভূঞাসকলৰ হাতী খেদা পাল শিলে। শঙ্কৰৰ যশীয় ফুঞসকলে যি ফালে পাল পাইছিল, দুৰ্ভাগ্যবশতঃ সেই ফালেই হাতী জঙ্গি গল। এই গোষত শঙ্কৰদেৱকে প্ৰমুখ্য কৰি ভূয়- সকলক ধৰি নিৰলৈ ৰজাৰ আদেশ হল। শঙ্কৰদেৱকে আদি কৰি তুয়াসকল পাই সাৰিল, কিন্তু শঙ্কৰদেৱৰ জোৱায়েক হৰি আৰু মাধৱদেৱ ধৰা পৰিল। ৰাই মাধৱদেৱৰ লৰা তিকতা নথকা উদাসীন দেখি এৰে বন্দী কৰি থৈ এৰি দিলে, আৰু হৰি খোৱাইক কটালে। (৩) অসম ৰাৰ এই গৌৰাত্মত মৃণা প্ৰকাশ কৰি শঙ্কৰদেৱে উজনি আসাম পৰিত্যাগ কৰি জ্ঞাতি কুটুম সলেৰে সৈতে জটিয়াই গুচি গল। তেওঁ ভটিয়াই গৈ ক্ষেত্ৰি মৌজাৰ কাপালা নামে ঠাইত সন্ত্ৰ পতি মাহ আছিল; কিন্তু সেই ঠাইত লগৰীয়া অনেক ভকতৰ ৰ মৰীয়া হৈ মৃত্যু হোৱাত চূণ পোৰাত সত্ৰ পাতি বল লৈগ। শঙ্কৰণেৰে চুপোত মা খাকি অচল পাই তাৰপৰা মৰকুচিত স, পাতি তাৰ এই খাকি, অগৰি পাই তাৰপৰা পাট বাসিলৈ গৈ তাত সন্ত্ৰ পতি আলি। হে সকান লোক খিৰ কৰি মন। কলা সাৱখানে ইটো ক বন। এ বুলি সিঙ্গে শবে লোক অনা। সীৰ কৰে নাই বুজাই। ওপৰক দু হাত তুলি কৈবি। বোলে অৰে ৰেলৰে লোৰি হৰি। লং লোকে গোট ঝেট কৰে হৰি যাৰ। লাখো মান উল। ফাৰুখ তৈল কৰি গীতা লঘ। বিবে লনে গৃগে।” গৈণৰি ঠা। | বিনোৱাইকা সাত মাৰে এই শীই গাইতে যা লো- বাতি লাগাই লাল। আৰ এ প্ৰাণ। এৰি পাণ। কিট শিলা ।” খ্যাতি।
