চত, ১৮৩২।] পুৰণি আলামত ভুমুকি। মহাভাৰততে এইদৰে দিয়া আছে; সেই নিমিত্তে ওপৰৰ হব পাখায় সুমুৱা নহলেও জৰু বুজিব নোৱাৰিলেও একো জানি নাই; কিয়নো শেষে বিৰ মতে ঠাই নিৰুপন কৰাটে। হে খে। এইতে এটি। এ এইদৰে প্ৰায় গোটেই গ্ৰথশিৰে। আমি যে দিনে যে কোন এত হয়; সেইদেখি একে ঠাইৰেপৰা লৰা বুলি টি সং থকাৰ সৰ সেই ৰ আৰু নাথাকে। মহাভাৰতৰ সভাপৰ ৭ম, ৮ম, ৯৭ কি ১ মাৰ খুব অগিত নাৰদে লোকপালসকলৰ অৰ্থী , ফ, যা আৰু ৰে সত বিলাকৰ ৰনাত কৈছে আৰু ১১ আগত ব্ৰহ্মৰ মৰ্ণমাৰ সময়ত কৈ সে সহ্যগত ভগবান আদিত্যই ওঁলোক চৰলৈ গুলোতে আমি আছি নকলেৰৰ ধাৰণ কৰি ফুৰি ২ ব্ৰহ্মাৰ মাও চায়। আদিৰ লাৰ সৰ না নি নাৰৰে চাৰৰ মন হোৱাত, তেওঁ আদিত্যৰ পা ভে সহধষষ্যাপ্ত ব্ৰত এটি সাধন কৰি ৰাগিতৰ লগত ব্ৰহ্মাৰ সঙ্গলৈ যায়। ইয়াৰপৰা জানিব পাৰি যে স্বৰ্গলোক আৰু ব্ৰয়লোক ভূলোয় অৰ্থাং পৃথিবীতেই আৰু ব্ৰহ্মলোক স্বৰ্গলোকতকৈ বহুত দূৰৈত। ভাৰতৰ উদ্যোগ পৰ্বৰ ৯ম আৰু ১০ম আখ্যাত পোৱা যায়, ই, কুয়া বধৰ পিছ, ব্ৰহ্মহত্যপতক লিপ্ত হৈ ৰাজ্য এৰি বিদেশ হৈ থকাত ঋৰি সকলে মন্ত্ৰণা কৰি ঈকু বংশৰ গৰ ৰজাক ইত্ৰৰ ভৰি দিয়ে মাং গৰ ৰা কৰে। পৰ্বৰ ১৬৭ জণ্যাত পোৱা যায় কুপাৱৰ বুৰ নিমিত্তে সাঙ্গু হবলৈ অৰ্জনে বালৈ লৈ বহু দিন ইত্ৰৰ লগত থাকি এ শিক্ষা কৰে। ৰামায়ণতে পোৱা যায় এখৰ শৰৎ ঘণলৈ উৰু সহায় কৰিবলৈ গৈ সম্বানুৰেৰে যুঃ কৰিছিল। আৰু যিসকল সদায় গলে যায় কৰা যেইসেই প্ৰতেই দেখা যায়। ইয়াৰপৰা বুজিব পাৰি যে মানুহেও সণীৰে গলৈ যাৰ পাৰে; কিন্তু যৰি পল আৰু কালিকাপুৰাময়ে উতাৰ কেৰীয়ে হাতত এৰি লৈ যত বাসিন্দাৰু কামৰপৰা উলিয়াই দিয়া, অকাৰে ৰটি যে ঋষিকে। কামৰূপলৈ সোল এক দিয়া না বিৰুপৰা অন্য ব্যয় নে এখলে যে খানেৰে মন নয়, নৈ যোৱা ৰাতি যত শিখিনি।
