চ, ১৮৩৯ ) আমাৰ খেতি। } আজিকালি সকলো ঠাইতে একশো শাতেই, যা সকলো চহৰতে নেলি খিয় দুপৰীয়া নহয় মানে গক নেমেল, দুপৰীয়। হে নেলি। কি গাৱৰ অন্ধ। নেই, কালি পদূলি কেন বিধৰ; গাৱৰ ভিতৰলৈ গলেই খৰিৰ পাৰিব সেলুৰী আলিয়েই দায় নে বা আইন কোনো গৰখৰ অমৰাৱকে পায়। গত এক বাউবিলাক একোটা হোল। মাখেন; তেৰে অৱত গৰখীয়াই মোকাই শোকাই গৰু খেলিলি গৰু চৰোৱালি পাৰ গৈ আৰু ভাঙে এম ইলেই। গৰুৱেও সেই টিকা-টা ৰ পাছ নয়, হাঁ বিচাৰি লৈ গুটি খায়। আবেশি হলেই, দুই একামোৰ গাঁহ খাওঁতেই আকৌ গৰু বীৰাই গৰু নিৰ হলেই। গৰখীয়াৰৰ খবৰ নাই, গৰুৱে হক খালে নে এই পানীকে খালে, কেৱল যেলি পৰিবলৈ চাৰ, আৰু কেতিয়া প মিষলৈ পাৰ তাৰ হে চিন্তাত থাকিব। তেন্তে সময় :নক ২৪ টাৰ ভিতৰত দুই তিনি ন্টা ই এই অৰ্থ আধপেটে থাকিলে গৰু কিমান চিশ হব, অৰ্থাং গৰু আমাৰ কিমান কামত আহিল, গাই গৰুৱে মো কিমান গাজীষ দিন পাৰিব। পাইলীক পেটত গোৰ বি চকুত লকীয়া দিনই তাই গাখীৰ নিদিয়ে, তাই ভাল আহাৰপনী দিব লাগিব। বল গৰুটোক গাৰোপ সাৰোপ মাৰি কোবাই পিঠি চিঙিলে, আৰু টিকাত কাটি সি তে উলিয়ালেই সি হাল নয়, তাক ভাল থৰত ৰাখি, মানুহে যেনেকৈ ভোকত ত পিয়াহ পানী বিচাৰি খায় তাকে। তেনেকৈ দিব লাগিব। গৰ দিনৰ এই নিয়ম-ৰাতিপুৱাই লেকুমেকালিতে গৰু ৰাই গৰু লৈ যায় আৰু সন্ধিয়া লগত ৰ লোৱাহি; আৰু হিন্দু নিয়ম ছিল গৰু নেমেলিলে গোবৰ মুক্ত নেপেলায়। পোহলি চিকুৰকৈ ৰি গিৰিতে ভাত খাব নাপায়। এ কালি সেই কাৰ নাই; আজিকালি মানুহ অলপতে সই হয়; অসুহে বিকালি থিয় হবলৈ পালৈ ধছিল বিচাৰে, আৰু মহিবলৈ পালে লৈ বিচাৰে। আজিকালি মানুহ খোথ শোবোপা, আৰু টিকিয়েই মানুহক টিকি কৰিলে, ভেও গাৰ মিহলি ৩টাৰলৈ গন ধৰিব পৰাই নাই; আৰু সেই কাৰণেই আমাৰ অসমীয়াৰ এই দুৰৱস্থা আৰু ইগতি। যোকৰে। লগতে আমাৰ ৰ পৰি, বাৰীত বিতা-ও গ আৰু সেটাই মাৰি। যিহওক, অল কেইটামান কৰিব পৰা কাৰ দিয়া শল
