অসাম। সম্বন্ধীয় যি হয় তাৰে একা। বৌদ্ধধৰ্মৰ জীৱস্থা আৰু তাৰ পিছ ভাৰতৰই বি পুনৰ্জীবন লাভ কৰিছিল সেই পূনৰ্জীৱনৰ গৰণুৱা মহা শা। দক্ষিণ-ভাৰতৰ পশ্চিম পাৰে নাৰাবাৰ শৰাচাৰৰ প্ৰশ্ন হয়। বিহাৰৰপৰা পৰিলৈ আহি যৌধৰ্মৰ বিপক্ষে মানুহৰু গোৱা আৰু পিছত গোটেই ভাৰতত হিৰ উপদে নি। কুষাবিলা ওই শৰাচাৰ্যৰ গুৰু আলি। ৩২ বাৰ বয়সত হিমালয় পৰ্বতৰ কেৰাত শঙ্কৰচাৰ মৃত্যু হয়। তেওঁ শিৱৰ উপাসনা আৰু পূজা প্ৰচাৰ কৰিছিল। তুঙ্গভদ্ৰ সৈৰ মুখত, মহীশুৰৰ পশ্চিমঘাটৰ লিৰি পত্ত শঙ্কৰাচাই প্ৰধান মঠ স্থাপন কৰে। আৰু উষৰে হিমালয়ৰ ৰৈ নাথত, পশ্চিমে কাশিয়া- ভাৰত আৰু পুৰে উৰিষ্যাৰ পূৰীতো তেওঁ মঠ স্থাপন কৰিছিল। | শঙ্কৰচাৰি পিছত ৰামানুজে দক্ষিণ-কাৰত ৰৈৱধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰে। আজিকালিৰ মাজৰ ওচৰৰ গাওঁ এখন প্ৰায় ১১৫• ধষ্টাত ৰামানুজৰ জন্ম হয়। তাৰপৰা তেওঁ বিচিনপলীৰ ওচৰৰ পট্টনলৈ গৈ ভাত বৈষ্ণৱধৰ্ম্ম স্থাপন কৰে আৰু সংস্কৃত ভৰাত বৈষ্ণৱৰ অনেক পুধি ৰচনা কৰে। ইয়াৰ পিছত তেওঁ নিজৰ অশভূমি পৰিত্যাগ কৰি ভাৰতত মানা ঠাই ফুৰি মানুহক শিৱপুৰ এৰি বিষ্ণুপুজা কৰিবলৈ উপদেশ দি ফুৰিছিল। শেষ টোলা ৰজাই তেওঁক বধ কৰিব খোজাত তেওঁ ভাৰপৰা পলাই গৈ মহীতৰ পাতে, আৰু তাত বিষ্ণুপুজা প্ৰচাৰ কৰি নৈৰয়ী ৰজা বৈষ্ণৱ কৰিলে। ৰামানুজে বাইকে যামু আৰু ও মানুহৰ মত ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰিছিল। ৰামানু পখীয়া মানুহক কৈ যেতে; আৰু তেওঁবিলাকৰ গুৰু কাঞ্জি মত খাকে। ৰামানুৰ প্ৰায় এ বৰৰ পিৰত তেওঁৰ শিষ ৰাই উৰাৰত এক অদ্বিতীয় ঈশ্বৰ বিৰুৰ পুৰা এটাৰ কৰে। তেওঁ যদিও অনেক দেশ ফুৰিছিল, পি ঘাইকৈ তেওঁ পূণ্যস্থান শীত বাস কৰিছিল। ৰামানই তেওঁৰ গুৰু আমাৰ পৰে বামুণ আৰু আল ওথ শ্ৰেণীৰ মানুহৰ মাজত শ্ম প্ৰচাৰ কৰিয়েই ক্ষান্ত নাছিল, এ জাতৰ মানুহৰ মাজতো তেওঁ বৈষ্ণব এ প্ৰচাৰ কৰিছিল। তেওঁ সেইদেখি সকলোৰে বুজিব পৰাকৈ হিশীত বি না বলি। বেল শিমল, তেলে ২।
