শহী। [২ , ১ স্যা। আষাৰ অৰ্থ নামনিৰ মাত ক কৰিলে ভুল। কামৰীয়া ৰা ভিন্ন সময় তাৰ নামে অৰিহিত হৈছে। অপু বলে, কিংবা পুকালৰ কৰি গৰুলৰ খছিত এটীন পায় এসকলৰ ভাষা কামলীয়া বুলিয়েই প্ৰখ্যাত ছিল। আৰু এতিয়া আছে। মানৰ অসমীয়া ভাষাৰ ওআসলেও সেইসকল প্ৰফেই সমীয়া ৰাৰ মুল ভিতি বুলি কোথা কৰিছে। অল তো কি, এটা চতি পৰ্যন্ত বুলিলেও অত্যুতি নয়, যদি ভাষাৰৰ সৰগৰ্থ বুকে। কিন্তু লিখকৰ আচল মা বা মমৰ কাক বেলেগ। ভেবেয়ে না কৰিবলৈ বিচাৰিয়ে যে যি নামনি আসামৰ মা-বাৰু ৰাই সশাৰে উপহাস কৰিছে (অৱতে তেখেতৰ মতে) সেই মালি-সৰ মাত কাই বৰ্তমান অসমীয়া ভাষাৰ বা এগৰ কামৰূপী ভাষাৰ মুলভিত্তি। ইয়াতকৈ ৰে ৰাি ভ্ৰমবিশ্বাস হব পাৰে আমাৰ সুশানে কি নেপায়। আগে গোটাই এক কামৰূপ বুলিছি, গতিকে আৰাকে পাপী আখ্যাকে নিলি। কিন্তু পুৰণি এ পঢ়িলে বুজি পাৰ যে বাল ঔজমি মাপ্ত কৰে সৈতে সেই পূখিবিলাকৰ নেহি সময় আছে। আগৰ গ্ৰকাৰসকলেও আজিকালিৰ লিখকসকলৰ দৰেই উজনিৰ মাত পোন পাই লিখাত তাকে বহাৰ কৰিছিল। উজনিৰ মাতকৈ নামনিৰ কা বে হেনা, ধ্ৰুব সত্য। তেতিয়াৰ ফলতো। এইয়ে ছিল। আনিকালি, গোটই কে বগল দেশ বুলিও নিত যেনেকৈ নদীয়া ৰামপুৰৰ বেছি ব্যৱহাৰ হয়, অথচ ভাষাটোক ফল খাকে যে, তেতিয়াৰ লগে গেল কামৰূপ বুলিও কাম- পীয় ভাষাত উনিৰ গঢ়ে সৰকৈ ঠাই পাইনি। আসাম প্ৰত্যেক জাঙ আৰু এই কি এতে নৌকায় বিজ্ঞ আমাৰ মতো লৰচৰ আছে। কিন্তু সেই বুলিয়েই শিৰিত তাৰ কাৰে কিয় নহয়। পৃথিবী শফলো ভাষা এই নিয়মৰ গৰ। এনেস মুল্য কৰে খুলি চিঠিনি জৰ নিজে জীয় কোনে গিলেভেল। উপসংহাসন কে জ ক প দিই। যদি উনি ‘নেলাগে বেলে পালিত গে হেৰোশ নিউজনিত খাজা বলে, মানিত ৫ ৰোশ; যদি নি প ল, শামিঃ গ