ফাল, ১৮৩২।} চিঠিৰ উত্তৰ। দুই+জন দুইজন নুবুলি, ফ্ৰায়ে এটা ও দুজন বেতে। কি এক দুই 'ই'এনে ঠাইত যাব পাৰে, আমি মু। সাতৰ ' ও চাৰিৰ ৰ' যে কিয় বাৰ নোৱাৰি। ও কিন্তু সাদিয়া ও চাইটা নহৰ। কণী' আখৰা তেখেতে ভুলকৈ লিখাতে কপি সম্পূৰ্ণ শুদ্ধ শব্দ। গুৰ মূল , নিৰ্থক বা অসংস্কৃতমুলক নহয়। ডিম্বক যে কিন্তু কণী ৰোল জৰ কাৰণ আৰু ই যে সংস্কৃতমুলক এইবিলাক কথা জানিবলৈ শক যা চম্পত্য নাটাই, হে কোষত কণাদ’, ‘ক এ কী" শব্দ চাওক। অৱশ্যে ডিমও উনিত অপৰিচিত নহয়। গলংক, ভিওি অমীমূলক, অথচ দুইটা অসমীয়া শ। একাৰ্থক দুটা শব্দৰ প্ৰয়োজন নাইকিয়া নহয়। ৰান্ধনী বানি’ শব্দ শ্ৰীলিকপ। চাংমাই' শব্দ আহোমসকলৰ ক আম ভাষৰপৰা অসমীয়ালৈ অনা খাবিক। আহামবিলাকে গমত ত দিন ৰা হৈ থাকিও তেওঁ যিলাকৰ দুটা চাইটা শব্দকে নাখোল দি, গোটেই অসমীয়া ভাষাৰ পৰিক্ত আমি ভাষা মুসুমুৱাই আমাৰ ভাগ। ইং ফুলৰ পৰা অং স্কুল হোৱা নাই নে? ডাঙৰীয়াই সচৰাচৰ পুতেকক ভৰি দিওঁতে ‘ইস্কুললৈ নেষায় নে বোলে নে ‘পঢ়াশালিলৈ বোলে? ‘কেট ‘পেঞ্চিল’ ‘বল ‘মোনি ইত্যাদি বহুত ইং শব্দ অমীয়া হোৱা ৰপি কা নাই, চাই। (আহম} পক্ষ অসমীয়াত হোৱাতো জায় নোহোৱাই ভাল। খালেক সাৰেলে' বুলি উচ্চাৰণ কৰা অসমৰ কোন গত পাইছিল, আমি সেই বিষয়ে অজ্ঞ। কল্পনাৰে সৈতে ৰা অনুমানেৰে যদি কি ঢুকি পাওঁ, তেন্তে সি এই যে অসমৰ ড্ৰোম বা নদীয়ালবিলাকৰ মাত ডাঙৰীয়াই সুবিধা চাই ইয়াত পটাইছে। নদীয়ালবিকাকে ‘সাবেলৈ’ ‘গোণাইছে ইত্যাদি বিভোচাৰণ কৰাৰ কাৰণে আছে। এওঁবিলাক অৰ্য্য নহয়, ভাৰতৰ অনাৰ্য্য অধিবাসী বিলাকৰ ভিতৰ দ্ৰাবিড়ী জাতীয় মানুহৰ হে সমিতি। কৰি, নগা, শিৰি, ফল, অৰৰ, মিছিমি আদি অনাৰ্য্য পঙীয়া জাতিৰৰাৰে যেনে অসমীয়া কয়, নদীয়াল এভিয়ে ও আগয়ে তেনেকৈয়েও কৈছিল। কিন্তু বিলাকৰ লগত ঘনিষ্ঠ সম্পৰ্ক হোৱাত ও হিন্দুধৰ্ম্ম গ্ৰহণ কৰপৰা এই গোৰ ৰহৰ পাতলিল। সামৰণিৰ সমালোচনা—বৰ্তমান আকাৰৰ অসমীয়া চাষা কামৰূপী ভাষাৰ বিতায় কাৰণ মাত্ৰ। নিশ্চয়। কিন্তু ইয়াত গজল
