আলো, ১৮৩১ অসমীয়া ভাষাৰ সৰুে আষাৰচেৰেক কৰা ৩১ মোৰ মতা আৰু নিৰ শতিলৈ আওকাণ কৰি মই খুৰঞ্জী কবিতায় মাই লেখিবলৈ যাব লাগিব তাৰ কোনো মানে নাই; বৰং তেনে কৰিবলৈ গৈ মই যে মোৰ মতা আৰু সময়ৰ পৰ্য্যৰৰ কৰিৰ গাত কোনো সন্দেহ নাই। আজিকালি দেখা যায় যে অসমীয়া লেখকৰ সৰহভাগ সমীয়া ভাষাৰ ব্যাকৰণ বৰ্ণবিন্যাস আৰু বাক্যৰচনাৰ লৈ বিশেষ কুমাবি লেখে। এটা কি এটা উদাহৰণ স্বৰূপে আদুলিয়াই দিওঁৰীয়াত “ই” শব্দ এক ৰচন; তাৰ বহুবচন “আমি”, “লোক নয়। আমাোেক তব, তাক “তোমালোক” শব্দৰ আহি লৈ কৰা হৈছে। কি আমাৰ মাত অনেক লেখক আছে যি দু লালা ব্যৱহাৰ কৰে। অনেকে সকক আৰু একক ক্ৰিয়া কাত কাৰ আৰু ব্যবহাৰ কৰাত দুশ কৰে; আৰু সমাপিকা আৰু অসমাপিকা জিমাত “” আৰু “ই ব্যৱহাৰ কৰোঁতে গণ্ডগোল লগায়। কোনো কোনোৱে “সিহঁতৰ ঠাই হাত,” “পুতেকৰ ঠাইত “পিতেকৰ নিচিনা শব্দ ব্যৱহাৰ কৰি নিজৰ ৰচনাত মলি মানে। আমাৰ উঠি এ জে শোকসকলে এইবোৰ দেষলৈ চকু ৰাৰি চলিলে উপকাৰ হব। আমাৰ আজি কব লগীয়া কাৰ ওৰ পেলোৱাৰ আগেয়ে আমাৰ সমীয়া কলক এইটো ডাঠকৈ কওঁ যে, আপোনাস পাৰোগতকৈ ৰি, সমীয়া ভাষাৰ উন্নতি অসমীয়া সাহিত্যৰ উন্নতি স য়তিৰ এ ঢাপ। আমি এখানে পৰিশ্ৰম কৰি তাৰ উন্নতিৰ অৰে লাগি গলে নিশ্চয় আমাৰ এই ফল ফলিয়াবই। বগৰ নাহয় নে , আমাৰ দেশৰ লেখ আক, সেইবাবে আমি তেওঁলোকৰ সৈতে সমাৰে আগবাঢ়িব পৰা নাই,” এমেৰিধৰ কথা কৈ মৰক প্ৰবোৰ দিয়ামলে নি যে সেই এবোণ মিয়া, তাৰে আমাৰ নৰয়। নেতি তাৰকা ব্যয়ে লেখত শৰীতকৈ ডাঙৰ আৰু কাৰ কৰিছে আৰু কৰিব পাৰে। পৰ চীন, ইলেও গা ভাৰতবৰ, আৰ সূৰলীয় এমাণ। আমি মা- সেই আষাৰ তিৰ প্ৰবল গতি লেনেও বোধ কৰিব নোৱাৰে। আমি কেয়া বা আকৌ লবি পাৰিলে আমাৰ গতিৰ এত অপে
