ব, এৰ সংখ্যা 1 বাই। তবু নিৰ নাতি পুৰুষোত্তম। মোৰ মুখে সদা গুচো কুনা।” যাৰ মাধৱ ধৰালৈ বাহাহৰে হিতীয় বাৰ চুপা দীপিকা পানি কৈছে- এই অতি প্ৰাচিন পাখিনি প্ৰথমবাৰ পোৱাত ইয়াৰ লিখক পুৰুষোষ গজাপতি কোন সময় কোন দেশৰ না না নাছিলে। এতিয়া অনেক অনুসন্ধান কৰি জানিব পাৰিছে, যে এ কামৰূপৰ ক্ষত্ৰিয় সীতাৰি বংশৰ ৰা নাছিল। অনুমান একাদশ শতিকাত এওঁ এই পুথিখনি লেখিছিল। আৰু গীতাৰি বংশৰ শেষ ৰজা ৰামচন্দ্ৰ অব এ মাতি আছিল, দশখি ৰামৰ অনুৰ নাতি নহয়, কাৰণ সেইটি বসন্ত। যি সময়ত এই পুৰি খনি লিখা হৈছিল সি সময়ত বোৰ্ম এই দেশত কি ভাৰতৰ অন্যান্য দেশতো হ্ৰাস পাইছিল, এনে কি বৌদ্ধ শব্দটিয়েই ঘৃণনীয় হৈছিল। এই পুথিত বেজবৰ্মৰ যেনে নিন্দাবাদ দেখা গৈছে তৰাৰায় পানি এই কথাটি ঠিৰাং কৰিছে। গেইট চাহাবেও ৰাচলকে এই বংশৰ শেষ ৰা বুলিছে। কি গল্প পছিয়ে নিলক ৰামৰ আকুলৰ মাতি বুলি চিনাকি নিছ, আৰু নিমক “নৃপতি" “মা” আৰু এক পৃথিৰীৰ খপতি বুলি চিনাকি দিয়ে। মাধৱ বৰলৈ ডাঙৰীয়াৰ মতে এওঁ গীৰিবংশৰ শেষ ৰা ৰচয় ৰ নাতি, গতি ৰামচৰ অনুৰ নাতি নহয়। তাৰি বংশ মুশি কোনো নাৰ বংশৰ নাৰ গেট চাহাবৰ ৰূত নাই। কিন্তু পশ্চিমপা আৰ ত্ৰি পালে স্থাপন কৰা আৰু ৰাম জাত শেষ যোৱা ৰাই দিতাৰ যশ ৰ পায়। ৰায় বাহাদুৰ গুণাভিৰাম বৰুৱাই তেওঁৰ বুৰঞ্জীত এই ৰাসকলকে বিতাৰি খংশয় বুলি উলুকিয়াইছে। তেওঁ তিৰি যায় এৰা ক্ষতিৰ শালী তীৰপৰা আহি কামৰূপৰ নামি ও মা হৈছিল। তেওঁ আৰু তেওঁৰ পাছত। নামে না। । তেওঁৰ ৰাষানী এৰি অলপাইগুৰি যত জো মানে নেয়া আ ত ছিল। এই না বলাই জয়েখ মোশয় স্থাপন কৰে। কোলে বুখী তে কিভাৰি বা না ৰে পুৰ দিকে ১৫
