৮৪ বাহ। [ ২ বছ, এ সংখ্যা লোই শৰ্মা -কাপোনাৰ প্ৰবন্ধটো আমাৰ হাতলৈ অহাৰ আগেয়েই এইবাৰৰ বাহী ছাপাখানালৈ গৈছিল। অহাবাৰত স্ত্ৰি নিশ্চয় এলাম। আপোনাৰ প্ৰবন্ধ বহীৰ আদৰ বস্তু। ভিধৰ তামুল।-কোনো এখন মাহেকীয়া কাম* হেনো ভুক্ দু কৰি হাইবিয়াৰ (Hydiophobia) লক্ষণ দেখুৱাইছে। এই কথা লিখি যি জীব চিঠিখন আপুনি বাহীলৈ পঠিয়াইছে আমি সেই বিষয়ৰ কথা বাহীত প্ৰকাশ কৰিাহীক কলুষিত কৰিব নোৱাৰে। যি কাকাত তেনে সুসভ্য ও কঢ়া আপুনি দেখিছে বা শুনিছে, সেই কাকতলৈকে আপোনাৰ চিঠিন পঠিৱাটোৱেই যুক্তিসঙ্গত; কাৰ, “কাচুলিৰ পাৰ ইষ্টটিউট মেনেজ' কবি- বৰ ভাৰ ৰাহীৰ হাতত নাই। কিন্তু বাস্তবিকতে আপুনি যদি নিজক নিৰা- সঙ্গে ৰাখিব খোজে তেন্তে সেই কাকতৰ ওচৰৰপৰা নিজক অহৰাই ৰাশিৰ- লৈকে বুধি দিব পাৰে, কাৰণ বুঢ়া লোকে কয়, “বোপা'প্ৰাণ বৰ ধন” ইমাৰ বাহিৰে আৰু কাপুনি আমাৰপৰা একো সহায় পাবৰ আগন্তুক নাই। অতীত জগায়। সখিঋতীত গায়। সন্ধিয়াৰ সমী, পুৱাৰ বঙা কি, অস্থিৰ ভাবনাই। অতীতৰ সেই ৰাতি, অতীতৰ সেই গী, তুমি হিন্না পমি যায়। নিকুৰ সেই নীল, পবি সুলত খেলা, বাহী ফানুৱে যায়। তিৰ নীৰ বালে, মা খুব বাজে, তাৰে হিয়া ভৰি ৰায়। সৰি অতীত পায়। এবি বড়
