এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
পুং, ১৮৩২) হা মোৰ হৰি। ৭১ ভাৰ ন্যাৰে, হাল মাখাৰে, মানে যেনীতিৰী, তুই নেৰোৱে, ৰাছ নামূৰে আচল কাইয়োৰ তিৰী। হব পাৰে কইতাগিল জোৰ ক্ষেত্ৰ খি, আচাৰ ৰেওয়াৰ এৰি কি জাতিক ফছি মাটি। যেদি কাইঘোত কৰি কইতা ডাঙৰ গতি হয়ে, মিচনা জাগাত কইল কিয় কাই বুলি যি কত? কাইথোৰ দৰে কেই ঘৰ কইতাই জাতকৰ্ম্ম কৰে। কাপ পোত্ৰত পৰ কেইটা গোত্ৰ বা পাৰে। কইলতাই যেলি কাইথোক ‘বশৰ' বুলি ধৰে, জাতি যাৱা বই বদ্দাম হে নাৰ গাতহি পৰে। শুৰ জাতিৰ গতি গেলি তলোৰ জাহিত ৰে, দ্বিজাতিৰ জাতি গেশি বই। তি হৱে। গোপেশ্বৰ ভৰালকাইথে বহু টকা পাৰে, তেওঁ দেখে ‘মায়ৰামক' কাইথ বোলা নাই কাৱে দেহ। অৰ্ধেক আৰু থাকা ব্যে। ঈশ্বৰৰ দেহত হওৱা শুকায়! সোকোতেছে কাইখ ভাঙা সকাল সূত্ৰুত কৰি, নানি দূমি, সৰু বোলে হ মোৰ হৰি। শিখ।
