[ ২য় বৰ ২য় সংখ্যা কৰালে। জৰ পুত্ৰ সতান, তেওঁৰ পুত্ৰ গতান, এওঁৰে মাৰ নাম নাৰায়ণ প্ৰিয়। মাধৱৰ পৰ মাধবিদলৈ, তেওঁৰ পুত্ৰ ৰতিকান্ত, তেওঁ পুত্ৰ থিয়াছিল, হায়ণৰ সন্তান নাই। কিন্তু জ্ঞানী আল কাজ মৃত্যুৰ সময় সূৰ্যবৰক কলে এক উপাসনা কৰি তেনেহাল হে পুত্ৰ লাভ কৰ। ৰাৰ পৰলোক গমন কৰিলে। বিমতে প্ৰেতাশি কাৰ্য সমাপ্ত কৰি সূৰ্যৰে বিষয়কাৰ্যত শিপ্ত আছ। কৃষ্ণ দেৱক কৃষ্ণম কি পুজা কৰাত বৰ সন্তোষ হৈ পুত্ৰ বৰ মন কৰিলে। আহিনৰ এদিন মোৱাত শুক্লাশমী শুক্ৰ বাৰে কুসুম হয়। ততকাদি কৰি নিয়মমত বিদ্যা শিকাই পণ্ডিত সকল শ্ৰেণীত গণ্য কৰায়। | হকি ভূ 4াৰ মলকান্তি নামে পীত হৃদয়াল শত হয়। এওঁলৈ। বামপ্ৰিয়া বিবাহ কৰে। তেওঁৰ গৰ্ভত অনিৰুদ্ধ ম লয়। স্বীক অনিৰুলৈ বিবাহ কৰায়, তাৰাৰ দুহিতা সত্যস। গাইক কখৰলৈ বিবাহ কায় বিবাহ অতি সমাৰো কৰোৱা হৈছিল। বহুকাল সুখ ভোগ কৰা- তো সকান মহল। তাৰ সন্তানৰ আশায় শ্ৰীপতি ভূঞাৰ কন্য। অতিক কুৰে শিল্পী কাল্প. তেওঁৰ গৰ্ত বনগয়াগিৰি জন্ম লতে। কুসুম্বৰ ভূঞা এজনী কপিলী গাভী আছিল, প্ৰতি দিন নিশা গোৱালিৰপৰা মুকলি হৈ গৈ ব্ৰহ্মপুত্ৰ পাৰ হৈ শিৰিৰ গোপেশ্বৰ হৰ্গ যোগায় , পুনৰ ফিৰি আহি গোহলিত কেহি। কিন্তু সদাই গজনী তিতা দেখি মন সন্দেহ হোৱাত ৰাণ দি ৰ পেলায়। ভূঞাই সকলো কথা জানিব পাৰি মত অতিশয় সন্তোষ লাভ কৰে; পুৰ সামগ্ৰী লৈ গোপেশ্বৰক পূজা কৰাত সন্তুষ্ট হৈ পু। বুলি বৰ দিয়ে। শিৱৰ বৰ লাভ কৰি পাত পত্নী উয়ে মনৰ আন্দাদে সুখে থকা এদিন সহসা আয়োত্ৰিযোগে শয়ন কালে গল্প গেলি যে মতেলে দিব্যকাপ বা কৰি থাকিবৰ ঠাই খুজিছে। পিছু দিন। নিজ স্বামীৰ আগত। কাৰ কোৱাত পুস্ত্ৰ সন্তান লাষ্ট হব বুলি ৰ কৰি আছে। তবে সতীয় ঋছু শলিত স্মাৎ শাৰ ফল দিন যোৱাই গৰু-
- এশিয়া হৈ হাখি। দলে নি উচিত। আমি চৰিত হানিয়া লে জে শুনি।
নেকৰে। পুৰি নকল কৰে।তাই ভু খিৰ ঠাইত গণিত (শখিছে
