বাহী। ১ম ঘ . সংক কচি গত; তেতিয়াৰেপৰা আৰু সাৰ দেশলৈ উতঃ নালি।" জীৱন- চৰিত লেখকে ওপৰত লেখা কথা কৈ এইটো সিফৰিছে যেতেওঁৰ এতি কতে তেওঁৰ মনৰ তেজ আৰু স্বাধীনতাৰ চিনাকি পোৱা যায়। তেওঁ অসম এৰি বক্ষদেশলৈ যোৱাৰ কাৰণয়ে।” মই জীৱনচৰিত লেখক সিদ্ধান্ত পোষকতা কৰিব নোৱাৰি মনত বিষ পাশে। মোৰ সিদ্ধান্ত কৰ্ণেল কেম্বেলে বৰুৱাদেৱে দুখ পাব বুলি মৰম কৰি জিলাৰ ভাৰৰ বোগ কুলীয়া বৰুৱাদেৱৰ গাত নিদি পৈণত গ্ৰে চাহাৰৰ গাত দিছিল। বৰুৱাদেৱে জয়া কেমেল চাহাৰৰ দয়াৰ ভাব বুজি কেৰেলে তেওঁক অপমান কৰাটো যেনহে বুজিলে; আৰু সেইবাবে ৰোহ পাতি আসামকে পৰিত্যাগ কৰিলে। জঙৰ লোক পণ্ডিত লোক আমি সৰু মানুহৰ দকে পোন বািেদ নামায়, আৰু আমাৰ দৰে পোন পটিৰ কথা বুলি যে ওলোটা বুৰে এইটোৱেই তাৰ প্ৰমাণ। সেই দেখিদে বোকৰে। গীতাত লেখিছে, “ নিশা সৰ্বভূতানাং তা নাসৰ্তি সংযমী। যস্যাং জাতি ভূতানি সা নি পশুঙ্গে মুনে।” অৰ্থাৎ সৰ্বসাধাৰণ লোকৰ পৰুে যিটো ৰাতি, শ্ৰেষ্ঠসকল পক্ষে সেইটা দিন। সকলে যেতিয়া সাৰে থাকে, তেওঁলোেক তেতিয়া ফন্তি মাৰি নোৱে। ' আৰু আমাৰ কৰা জীৱন-গুৰিত লেখকৰ লেখাৰপৰালি দি সামৰণি মাৰি।তেওঁ অনেক দুখীয়া লৰা পাৰ খৰছ’দি সহায় কৰিছিল, আৰু মণীষাবিলাক ভি দি তেওঁ বৰ সুখ শাত কৰিছিল।” দুখৰ বিষয় যে সেই হীয়া ৰা আৰু মগণিকাৰবোৰ অসমীয়া মানুহ নাছিল। বৰুৱাদেও বলতে বা কাৰে অসমীয়া দুখীয়া লৰা আৰু গণিয়াৰবিলাকে দুটি হাতেৰে তেওক দুকি নাপাইছিল। গতিকে অসমীয়াই তেওঁৰ সেই মানৰ পাত্ৰ হৈ তেওঁ পুণ্য উপাৰ্জন কৰা কাৰ্যত তেওঁক সহায় কৰিব নোৱাৰি- এইব্দেৰ যিক, যায়েও আসাম ইৰ পুত্ৰ, আৰু সেইবাবে তেওঁ অসমীয়াৰ ফুলৰ ভূল। তেওঁ পৃথিৰৰ সকলো সত্য যে অসমীয়াৰ মুখ পোৰা আৰু সেইগোৰ মুখ তেওঁ ফুৰাৰপৰা আকৌ এ বু আমাৰ আৰু তেওঁ কি আহিল। কি পোৰ বুৰলৈয়ে বে, গত মাৰে খজকে, হাই সেইবাবে মৰ পোৰ চাকি
