ভাকৰ পুথি। যাশী সাহিত্যিকসকল ইমান দিম নিশ্লাহু হৈ আছিল, কোনো আহকালও নাছিল। এতিয়া তেওঁলোকে নিয়া পৰিহাৰ কৰি মাহি, পুৰণি আদি ইমান বেগেৰে চৰ্চা কৰি যাবলৈ ধৰিছে, যে এটা তে লোকৰ স্পী,”(speed) অৰ্থাৎ গতি ৫৮০ মাইলকৈ সৰং aৈ যেন লাগিছে। সেইদেখি আমি বাটৰ বাটৰুৱাই নিজৰ জীৱনটো ৰাৰ মুঠিত লৈ চলিক লগীয়াত পৰিছে। সা কা কবলৈ গলে, আমি তেওঁলোকৰ কাৰ্যকলাপ কিহেৰে তুলনা কৰি তাৰ একো যি কৰিব পৰা নাই; কাৰণ বেশী, বগী, উগ্ৰ, এত যিৰে সৈতে গুনা কৰিবলৈ যাওঁ শুৰে সৈতেই সি খাপ খোৱা যেন লাগে। তেওঁলোকক হা- নেৰে বিকালে বিষ খাৰ; কাৰ, তেওঁলোকে কো-পকা একো নাযাছে। তেওঁলোকক ও পৱনেৰে সৈতে মিলাব খুজিলে মিলাৰ পাৰ; কিন', তেওঁলোকে এদেশৰ পুথি এদেই, এদেশৰ সাহিত্য আম দেশ, পূণ হাটীৰ সৰ্ব পচিম হাটীৰ মূৰত উৰাই পেলাইছে; আৰু তাতে। শাহ নহৈ পালে আৰু উৰাৰ বুলি মিয়াইহে হে। কি "মহন্ত গতি" বুলি এটি এটা নীতিবাক্য ও হৈ পৰি আছে, সেইটোলৈ চৰু নিৰি তেওঁলোক লৰিলে উজুটি খাই পৰিবৰ সৱ। মৰুণ ৰজাৰ যত সৰহকৈ বিট এই হতাশনৰ অখিল ৰোগ হৈছিল; পিছত লজুনৰ অনুগ্ৰহ খায় বন কোলা বৰি এজোৰা বিধিমতে সেৱন নকৰাহেঁতেন তেওঁ সেই আহুশীয়া ৰোগৰ বাত সাৰিবই নোৱাৰিলেহেঁতেন কিজানি। বেছি উৎপা কৰি পৱনা পৰ্ষত গুত বন্দী হৈ পৰিছিল। এতেকে নৈঃ পন্থা শনৈঃ কঃ শনৈঃ পৰ্ষত লজ্জম” হে হল। আলামত কোনে আগমীয়া ভাকৰ আৰু অসমীয়া পুধি গু ন কথা নাজানে? এনে অসমীয়াৰ-আ-অসমীয়া পুথিকা বাণী সাহিত্যিক সকলে টানি-আজুৰি লৈ গৈ নিজৰ টোলৰ ভিতৰত সুমাইছে। বাবু,
পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৪৫৭
অৱয়ব