আধোশ, ১৮৩২ ] সম্পাদিকা চৰা। উচিত, কিয়নো, সম্ভৱতঃ সি সংস্কৃত শখ, শিখিল, শৰপৰা ওলাইছে। “এটাইবোৰ” “আটাইবোৰ” দুইটাৰ ব্যৱহাৰ আছে। “কে ” “কেতেকী” দুইটা ৩। কেতকী সংস্কৃত ভাষা। যেন, “অন্ধ্যাসো ভুবন বিদিতা কেতকী স্বৰ্ণবৰ্ণ। “কেতেকী”তাৰ অপভ্ৰংশ। “দূত” “দুৰৈত” দুয়ো নিভুল। “এন্ধাৰত” “লাক্ষৰত" এই দুইটাও খনে। কথায় কথায় চন্দ্ৰবিন্দু চটো আখৰৰ মূৰত তুলি দিয়াট। আমি ভাল নেদেখো খেখি তা আমি কমকৈ ব্যৱহাৰ কৰে; যত নিদিলে নহয় তা ছে দিও। “সৈ ব্যৱহাৰ কৰণ কাৰকৰ “নে হয় সচ, কিন্তু বঙ্গ ও যে অসমীফ ব্যৱহাৰ হয় সেইটো কোনোৱে নাজানে। “মেৰে সৈহ" "ৰামৰ সৈতে দুইটা সমীয়া ৰ। বৰাতো তেনেকুৱা আছে। এনেকুৱা গোটাচেৰেক বৰ্ণবিসত বাহী হেমকোষৰপৰা অলপ আঁতৰিছে; কিন্তু এই ফেৰাতে কোনো কোনো ফালৰপৰা এনে চেচেকনি ওলাইছে যে, কথাৰ অতিৰি মনা দৰ্শকসকলে ফিনি ভাবিছে যে ৰাহীয়ে সেই চেেেকাৱা শালিকাৰ বাৰপৰা কণী কেইটা হে পাৰি আনিলে বলা। অলপ-অচৰপ জনাকলে কিনি ভাবছে ৰে আমেৰিকাৰ আগৰ প্ৰেচিভেন্ট ফৰ্ণেল থিওডৰ ৰুজভেন্টে ইংৰা ভাষাৰ “Spelling refortni" অৰ্থাৎ বৰ্ণবিন্যাস সংস্কাৰ কৰিবলৈ যোৱাৰ নিচিনা বাহীৰে সখীয়া ভাষাৰ কিবা এটা মহা পাৰ হে আৰ কৰিছে, বা - “জনাৰী নিৰৰে বজাইলা কালয়ে। য বাৰী এই খিনি হা মাৰ-টেনি। বুলি অতি হিয়া ৪ায়ে।" হৈতে কিম। চুটী ৰাহীৰ পাচ্ছে প্ৰবন্ধ দীল হৈ আহিল, সেইদেতি আৰু এটি কথা উল্লেখ কৰি থামি আজিলৈ তা সামৰি ধৰ। আমি দেখিছে, বাৰিষাকালি ভেকুলীৰ উৰ উঠলি আকাশ আশা কৰিৰ উজান উঠিছে। যত কি, বহেশতো সেই হাই। শিখিনা খাশা যা খালা মাহেকীয়া কাকত এখনৰ বাণী
