পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৪৪

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই

[১ , ১ম যা (০) ও ত্ৰিশ মা হতে তত খাৰলৈ তেওঁক তা দি, নাগিব। আৰু সেই নয় এই উই আমোছৰে দূৰ মহি সেই মুখেৰেই ৰে বোজালি শাত্মৰ খেকি আছিবলৈ দিব লাগিব। ৫) বিনা মেটে তেওঁক কিৰৰ বিষৰ খাবলৈ দিব লাগিব। সেই বিষয় তেওঁ গইখাকোতেই তেওঁ ৩৯ বছৰ বয়সত, অসমীয়া মাহৰ নেদেখাকৈ কলিকতাত বঙালীৰ মাজত পাৰাত ৰোত তেওঁক মৰিবলৈ এৰি দিব লাগিব। আচৰিত কৰা ৰে বৰুৱাদেৱে এই যন্ত। বৰ্ত্তবোৰ অলপো লৰচৰ হবলৈ নিদিয়াকৈ “উচন কৰি ললে। অমৰাৰ বৰুৱাই পূৰ্বৰ প্ৰাক্তনৰ ফলত বিৰিালয়ৰ মহলাবিলাকত টপাটপ" উঠি গৈছিল। তেওঁৰ বুদ্ধিটো সৰুৰেপৰা ভোটা আহিল দেখি সৰ্বসাধাৰণ লৰাবিলাকে যিবোেৰ কাৰ্ম কৰি যই আসে, তেওঁ সেইবোৰ কাৰ্য্য কৰিৰ নোৱাৰিছিল। যেনে-তেও সিহঁতৰ দৰে মিছা মাতিব নালানিলি; বল কৰিব নাজানিছিল; কিলাকিলি কৰিব নোৱাৰিছিল, নপঢ়ি হৈ- খেলি ফুৰি সময় কটাব নোৱাৰিছিল; মাষ মহীয়া মেজিলৈ লোকৰ বাৰীৰ কাঠ বাহ মনে মনে কাটি আনি গাৰু লোকৰ চেকিশালৰপৰা চেকি চুকৈ আমিৰ নাজানিছিল। সৰুতে যেনেকৈ তেওঁ মিছা কথাৰ ফলা মুখস্থ কৰিব নোৱৰছিল, ডাঙৰ হাতত সেইদৰে কোনোমতে সেই ফলামুখস্থ কৰিব নোৱাৰিছিল, নতুবা তেওঁ বিলাতৰপৰা চিিিলয়ান হৈ উভতি আহিল, মিছাকৈ পৰাচিত হব নোৱাৰি বাপেকক মনকষ্ট নিদিলেহেঁতেন; আৰু তেওঁৰ পিছৰ কালৰ হোকা বুখীয়া “বিলাত ফো” সকলৰ দৰে, “আমি বিলাতত টো-খুটি মাৰিহে ভাত খাই আহিছে বুলি ডাঠকৈ কৈ, পকা তেলত ভলা সৰিয়হ শাকৰ খলিৰ দৰে শগুন বহু সিজি অসমীয়া মানুহৰ জাতৃৰ পেটত সোমাই গলহেঁতেন। সৰহনফও, তেওঁতেওঁৰ ভোটা আৰু ঠৰঙা বুধিৰ নিমিত্তেই আসাম এৰি “দেশান্তৰী”হৰ লগীয়াত পৰিছিল, আৰু শেহত মৰিবৰ সময়ত বঙালৰ ঘৰত বঙালে যত দিয়া পাখী এবোকা প্ৰিমিহে প্ৰাৰ পৰিত্যাগ কৰিব লগীয়াত পৰিছিল। আননি বই সংস্কৃত ভাষাটো ভালকৈ খৰচি স্থাৰি শিকি লৈছিল, আৰু সংস্কৃত ভিন ব্যাকৰণ আৰু চাকা পুধি ৰচনা কৰিছিল। সেই পুথি বা কিত্মপৰোৰ আজিকালি অনাদৰত তেকুৰা লাগি