কাতি, ১৮৩২। অসমীয়া গৌৰীপুৰত বগলা সাহিত্য-স। ৩৬০ খেৰিত হইয়াছিল তা ভাষায় লিখিত। ১৯০১ সালেৰ ১লা একা তাৰিখে আসাৰ বন্তি নষক, তেজপুৰ হইতে প্ৰকাৰিত পৰিায় প্ৰতি হাসিক চিঠি” শীৰ্ষক প্ৰবন্ধে ঐ পয়খানি যুক্তি ইয়াছিল, তায় এলে উদ্ভুত কৰা হইল। সত্য মহোদয়গণ দেখিযেন প্ৰায় ৩০ বৎসৰ পূৰ্বে আসাম-প্ৰদেশে বা কিৰূপ ভাবে লিখিত হই।"-- “খতি বিবি। গাম্ভীৰ্য পৰমোজাৰ এমু নৰা আলোৰ ধ সশয়েবু। হে লিখনং কাঞ্চ-ণে এখ। ফুল; তোমাৰ ফুল সতে চাৰি। পৰং সমাচাৰ পত্ৰ এহি। এখন তোমাৰ উকীল পঃ সহিত শাসিয়া আমাৰ স্থান পহিল। আমিও প্ৰতি প্ৰণয়পূৰ্বক জাত হইলাম। আৰ তুমি যে লিখিয়াছি, তোমাৰ উত্তৰ পত্ৰ আসিতে আমাৰ কিঞ্চিৎ ছিয়া মাৰে এ তোমাৰ আশাই দৌলত। অতএব আমিও পৰম আলাপে নিতে আছে তোৰ আমাৰ অৰয়তাৰ প্ৰীতি অটিশে গনমাফিক সন্তোষ কি কাৰণ না হইবেক। আৰ তোমাৰ অশাৰ অত্যন্ত আনযুক্ত ইলে উভয়পক্ষ লোকৰ নাৰিবেশৰূপ আবিষ্কৃত কলেজ শিক না হবে। একাৰণ তুমি লেবি পোৰ। “নাৰ তুমি যে লেখিয়াছে, পূৰ্বে সাজিতে। •য়ে সিঙ্গ খালিপাড়া বৰগাও এইসকত নাৰ লোকজনে হট এৰি কৰি খান নাকি নিৰ্মিত কৰিয়াছিল, এমত খান বুলিতে তোমাৰ উচিত নোছে। সেই ওতে পৎসাই লোক ভোট পাহাড়ী ফল। অনেক খাইল কৰিলে। আমাৰো ফুকন ভাগৰিয়া সকলে অনেক প্ৰকাৰ কৰি বাৰু পাহাড়ী শোকে কাটিশেক। তত্ৰাপি তাহাৰ নাম আনা হল। এখনো বে তাৰ কৰিবাৰু চাই এমন গোট তো উচিত না। তাৰ পৰ তুমি তে বুলিয়া ২৩ এন এ তোৰা যে যাই কৰিতে যাই, আমি তো তাকে নিৰ্মী কৰিতে নাহি পাৰে। গতি প্ৰতিপক্ষ তোৰ এৰম প্ৰকাৰ অপৰিতোৰ কৰি চিতেত উৎৰ্য লা বিশেষ। এটা হোণৰ কাৰণ তুমি যে তিনি এ শয্য লোহাৰে বাৰিয়া তোমাৰ সিমে নিয়া আহ, এমন * ফৰিবাৰ তোমাৰ উচিত বেষৰ পোৰ।
