আঘােখ, ১৯৩১] জগৰা মণ্ডলৰ প্রােভিনয়। এগৰাণী। যােৱা দেও , চুৱাৰুৰ তলি যেন মােৰ মুখৰ বৰ, তাক পাতি লােন! ইমানকৈ ঠেটা কৰিব লাগিছে নােকলৈ? গোলারে বাৰু যেনেকৈ কৰিছে সি তেনেহে হব।” | এগৰা। “কি ঠেটা কৰিছে; নাই কৰা ; কাইৰ হে কৰিছে। পেয় কৰিবলৈ গলে পােনতে কাইৰ কৰি লব লাগে। এগৰাণী। “কি কৰি লব লাগে শােনকালে কৰি শােৱা মেয়ে; মােৰ আখল মহিবলৈ আছে, চুৱা কঁহী বাটি ধুবলৈ আছে।” গ। “কেলে ফুৰকৈ দু বতাহ বলিছে ফেম ইমই সৰগ ৰি কপটোয়া খােৱা-খােৱাত শলা-দিয়া শলা-পাৰ হেপাটোহে মাৰি সেই খােৱাবােৰ নাকৰ বিন্ধাইহি লাহে লাহে ফুধুকৈ আমাৰ ফাললৈ এৰি দিছে! সচাকৈ কৈছে, নিলীৰ মাক চৰ-বৰ্মনী, এই বতাহ মােৰ গাত শাপি খাটো শাত কৰি গৈছে। স!ি তােমাৰ নাকৰ নিহটোও হেনে কু; আৰু সি মােৰ গাত লাগিলে মােৰ গাটো দুই যায়।” এগৰাণী। “অতদিনৰ মূৰত মই সুখী হলো! বঢ়িয়া হৈছে। মিমো কথায় কথায় অনুকৰণীয়েক সুকীকে, অমুক খাতী ক খাত, হত চিৰীত মাছ পাই আছিলো, আজি আসুক উকিলৰ বহুত পেমন্ত পৰি সখী বলে। মােৰ নাকৰ নিশাহ কোনােবাকাচিং যাৰ মুখত পৰিলে গালি খাই গুৎ এৰিছিলোঁ, এতিয়া সিফকেতে ফুৰীয়া ৰহ হল। এই বাৰে-চৎ কথামকে তােমাৰ উকিল ভাঙৰীয়াই কাই প্রেম বলেন। বলিয়া গছত লাগে সেছে, এইদৰেইতে লায়। অগ। “পিয়া! পি ! তুমি এতিয়াও একোকে কু পাতা; শাহে লাহে পাৰ; মই পাব লাগিছে । শেষ কি শােৰাকি বউ।” | এগৰাণী। “আখি-শোঁ। আৰু কি কব পাশে পােকালেকৈ লােৱা, মােৰ পলম হৈ গৈছে। ভালেমান কাৰ আছে। তুমি তো এতিয়াই গাে, হে কোচকোনাে ডি কোচ-ফোাই এই একি, মই ৰাতিলৈকে কি ধন কৰি মৰিব লাগিব।” এগৰ। ই কি ? শােনা। ইয়ােগাতি স্মৰ তােমা মউ কেল প সখিত চুৰি ৰে”
