পাওণ, ১৮২৩] ফুল-ৰাণী। গুণ - কৰি মধু খায় তুলি, পাইহে ললিত তনে। মোেৰা গীতত হিন্না মুৰায়, তাফ নো নিৰ কোনে। চিতিপাতি দেখি আহি মৌ-মাহি পৰিছেহি উৰি উৰি। আমোৰা কামোৰ, ভয় লাগে মনে, ফলৈ ঘূৰি ঘুৰি? চমা জোছনা মুখত পৰিছে, সুবৰ নাই ঠাই। ঘৰলৈ যাওঁতে আট হেৰুৱা, নানো দেৱাই পায়। যাই দেহি সখি! য ত দেখি, বাৰ দেবী যেন হলা। আই। চুমা খাও, কোলাত বহুৱাওঁ, মোৰো মন যুধি গলা। তোমাৰ সাজপাৰ দেৰি চৰাও বৈ চায় থিয় হৈ। মুখ তোমোৰা কিয় নো হি ধুলোভে ম হৈ। মকৰিা ত নাহিক সংশয় দেবেও নিনিৰ হৰি। সাৰ হাতত লোখাই দিবলৈ যাওঁ বল। ৰ কৰি। যুগল মিলনে দুইকো মিলাই চকু ফুৰাই মই চাষ। ও প্ৰাণ সখি! তেতিয়া হে মই বৰ্গৰ সুখৰু পাম। পদ্মাৱতী দেবী ফুকননী। সংগ্ৰহ। লৰালৰিৰ বেলিফা দিবৰ দৰ। সকলোৰে সৰু লৰা শোৱাপটাঘ- পৰা বাগৰি পৰে আৰু কেতিয়াবা সেইদৰে পৰি, ৰা লৰি-চাপৰি কপালত বা সব ধুলা। তেনেকুৱা হলে ধুলা খোয়াইৰ ওপৰত লৰালৰিকৈ এডোখ চেপেটা ধাতুৰে (যেনে পা ৰা টকা; কিন্তু টকা পয়দাতকৈ মিহি কোনো ধাত্ব বলে তি) চেপা দি বাকি দিন লাগে। তেনে কৰিলে সেই ঠাইৰে আৰু ৰে। ৰ সেইদৰে কৰাৰ আগেয়ে শিউলি হে, তেন্তে য হপ বা বৰ চেচা পানী তাত বিৰ লাগে। খোৰা বা গৰুৰে কালে ভৰি পৰিলে সেই গচ্চা ডোখৰৰ ওপৰত নাৎ গুপত পানী ঢালি টি তিয়াই আখ-মটাৰ বাৰিব। বৰকৈ উখিলে পাহী কাপোৰ এজে যেই তা ভালকৈ ধৰি। ঝিমোচো খাইটান পাশে তৎ- খাত সেই গুনি এখন চকি বা তেনে ও ঠাই এতে তুলি ধৰ লাগে; সেই ভৰিৰে তেতিয়াই খোকাঢ়িবলৈ বাৰ নালাগে। তাৰ বাৰি হুলকৈ আৰু পৰীক্ষা অনুলৈকে দৌৰে কিৰ। কটা ত বা উজুটি খাই থে ওলো নিবিডেন ম আপালে ফেলি তেল বা এটি গেল চাল ছিল সেই সপকে। চো পানী বৰ নিচিনাকৈ গালি দিলেও
