শাওণ, ৮১১] অসমীয়া গৌৰীপুৰত ৰঙ্গলা সাহিত্য-সা1 ২৮৩ এশাগত শাস্ত্ৰ জানি তেওঁক দিল, তেওঁ আন আন পুণৰ তানি এক সেইবোৰৰপৰা শাস্ত্ৰ ৰচনা পৰিত্যাগ কৰি কু-প্ৰেমই মৰি গৱ শাক্ত-সি মখি তাৰপৰা আন ভক্তি অত নিঝৰা অসমীয়া ভাষাত খো। শলৈ খৰিলে।–“বৈকুণ্ঠ প্ৰকাশে, হৰিনাম ৰসে, প্ৰেম অমৃতৰ নদী। এ শঙ্কৰে, পাৰ ভাঙি গিলে, বহে ব্ৰহ্মাক তেলি ” ঘোষ। মা গৰুদেৰ চিত। নকৰিবা নিন্দা মোক মতে। আপিল শাৰ বানশী হয়ে। তাক চাই নিবন্ধিলো পদ। হৰি হৰি বুলি ৰ। পদ॥” শঙ্কৰদেৱ ৰচিত কাউন পৃথি। নৰনাৰায়ণ শাৰে সৈতে এ দেৱৰ জীৱনৰ শেই ছোৱাত হে চিনাকি। ব্ৰহ্মাসকলৰ লগীয়া কথা শুনি আহোৰ সজাই তেওঁক আৰু তেওঁৰ শিষ্য কলৰ ওপৰত অত্যাচাৰ কৰিবলৈ ধৰিল, আৰু শেহত তেওঁৰ জোৰায় হৰিক ধৰাই কটাল হে তেওঁ অসমৰ বিষম মত, এনে ৰাজ্যত থক। উঠি এ হয় ” বুলি ভাটীলৈ গুচি আহিল। ভাটীলৈ আহি হে তেওঁ নৰনাৰায়ণ ২াৰ শ্ৰ। ভক্তি আকৰ্ষণ কৰে; আৰু শেহত ১৫৫৯ খৃষ্টাব্দৰ ভদ। শুক্ল বিয়াৰ দিনা কোচ ৰজাক ৫ দিয়া অৰ্থাৎ শৰণ দি শিখা কথা যোগাসনত বহি প্ৰাণ পৰিত্যাগ কৰে। এতিয় যদি অংশ বুজিলো যে শঙ্কৰদেয়ে ৫ শতিকাৰ শেহ ডোখৰও ৰামায়ণ ৰচনা কবি- ছিল, তেন্তে তেওঁৰ আগৰ শাৰ কলনি নিশ্চয় শহিষ্ণাৰ না গো বহু নাই ১৫ শতিকাৰ শেহ তোখন আধা কাপ পুলি ৰচিছিল। সেইদেখি অঙ্গালী কবি চীদাসৰ কবিতা যদি ১৪•• খৃষ্টাত ৰাটো ঠিক হয়, তেয়ে সি আধৰ হৰি ৰচনা। সমসাময়িক বা পিছৰ বুলি হে ধৰা যায়। ৰুহিবাস তো কথাই নাই; কিয়নো, তেওৰামায়ণ ৰচনাৰ চৰু ১০ খুকি বুলি বিদ্যাবিনোদ শয়ে কৈছে। অৱশ্যে যদিও এই চল ঠিক দোয়া মিত আমাৰ সহে আছে; আৰু যি সহে। আৰ লৈ বাব’ পাৰিবৰ মনেৰে
