বাহী। [ম , ১ সংখ্যা কিৱে “নিদিওঁ” বুলিলে। বাধ্য হৈ। কিয়নো আমি গত থিয় হৈ আছে। আৰু হি মাহিনীটো এডুধুৰীয়াকৈ কোৱা হৈ ৰৈছে। তিফৰ কোমল মিত আকৌ কৰা হল। শোটো দু উভতি আহিল। চৰ চাকি আকৌ নুমান। “এৰা, আহিল। এই সকলোবিলাক মোৰ আছিল। আৰু মোৰ কি আহিল কানিহা আছিল ভগৱন্তৰ সেই খিচিত্ৰ সৃষ্টি—সেই সময়ৰ গোলাম তোমাৰ সেই সুদিনীয়া বন্ধুষোৰ। আকুলি-মূত-পণিব-নোৱাৰা সংখ্যাৰে সেইবোৰ আহিল।” “এৰা আছিল। সপোত নহয়। সাসচিকৈয়ে আছিল। অথচ এই বিলা সপোনৰ দৰে থিতাতে নাইকিয়া হল। মায়াজ্যৰ মায়াপুৰী বতাহৰ লগত মিহলি হৈ উৰি গল। মায়াদেবীৰ মোহ-শেলপাট মাথোন মোৰ উমেশচ বয়া। অগণ খুশিনা অমৰ মতে, কতো নাই ইয়াৰ তুলনা। মৃত্যুক্তি হাৰ মানে সঙ্গম, বৰ্ত্তমান সদাই চেতনা। ইদহ সিদেহ কৰি ভ্ৰমে চিৰকাল, শীন কৰি দেহ গনত। পুণ্য মাখো হেতু তাৰ স্থৈৰ্য্য নিৰ্মানৰ, লীন হয় একেটি (পৰম) আত্মাত। এমনাথ বৰা।
পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৩১২
অৱয়ব