সাহাৰ ১৯৩২ ] ঘাইকীৰ্ত্তন। ১৪৭ যত নৰনাৰীগণে অতি হাষিত মনে প্ৰভু বখামিৰ লৈশ। তবু না যেয়ে ততে ৩য় হইয়া মনে টাকি খেৱে জৰ মৈত্ৰ। খোশা-ই-হে-মই মহানই মই মোক হে চোৱ॥ { অথ আগৰ অৱতাৰবিলাক বৰ্ণনা। অংশ ৱিা বলি। প। অনাদি অনন্ত প্ৰভূ ভাগ্যৱস্ত মাছৰূপ ধৰি প্ৰবেশ কও পোন প্ৰথইে পৃথিবীৰ মাজে। পানীৰ মাত লুকাই থাকয়, ধৰি খাব বুলি বামক নেয়, মনৰ ভিতৰে কত বুদ্ধি সাজে। ইনে সময়ত ৰজ সতত সস্থাসগণ সয়ে সঙ্গত নৱত প্ৰময়—ষেব-যেতে পাৰে। ধুমুহা উঠিল নাচ টোৱে, টং টং কৰে ৰজৰ নাৰে, বুৰিলঙ্ক পিছে সমূদ্ৰৰ মাজে। বহু ষ্টো কৰিাক পাল জপ পেড় কিন্তু গুলতে ৰৈলা, চতুৰ্বেদী আইন তাৰ ভিতৰে। সত্যযুত ৰজা শোকাকুল অতি, আইন হেৰায় ইৱে টি-টি, বাছ-বিচাৰ একো কৰিব নাৰে। হেনে সুযোগতে প্ৰ মৎসাশায়ে পাপেড়া লৈয়। ৰাগৃহে পাবে, আইন উজাৰি ৰাজ-চিত্ত হবে। নৃপমণি অতি প্ৰায় ভৈল কিবা গৃহ কৰিয়া দিল। মৎস্যকাই লাগি বোধি তীৰে। > >
