১২৪ ৰাহী। [ ১ম বছৰ, সংখ্যা। কি মি গা ধুবলৈ গৈছে। নীল আকাশৰপৰা পুৱা সুৰবৰ সোল কিৰণ নামি নৈৰ বতাহত নাচি থকা পালৰ মাজত পৰি ফুৰাব লাগিছে, দূৰৈত এলি ৰালিয়ে ৰং মনে পানীত পঙি পঙি যোলি শাৰ ফুৰিছে, কি যেন এক নতুন আনন্দৰ ভাবে অগতক মেৰাই আছে। প্ৰকৃতি এনে বিধিমোহন ৰুপ দেখি কবি ভাবত বিতোল। অকাতে কৰবাৰ পৰা ব্যাধৰ কঁৰ এডাল আহি শৰালি হালিৰ এটিক মাৰি পেলালে। টিয়ে লশৰীয়াটিক ব্যাধৰ কঁৰত চটফটাই ধৰি যোৱা দেখি কান্দোনত বৰ খল লগালে। মুহুৰ্তত এখন শ্যক বিবাজে আছি কি পেলে। এনে সময়ত কবি কি আৰু স্থিৰ থাকিব পাৰে? আচৰিত তেওঁৰ মুখৰপৰা শোক ছন্দেৰে ওলাই গল, “মা নিজ প্ৰতিষ্ঠা বগম শাশীঃ সঃ। বৎ ক্ৰৌঞ্চ মিনাদেকমষধীঃ কামোহিতং।” কত শবহুৰ আগেয়ে এই ঘটনা ঘটিছিল, তাৰ পাছত জগতত কত পৰিবৰ্তন হল, কত দেশ ধ্বংস হল, কত বেশ নতুনকৈ উঠিল, ফত জাতিৰ নাম জগতৰপৰা লোপ পালে, কত জাতি মমতাশালী , কিন্তু গত সকলে পৰিবৰ্তনলৈকে পিঠি দি এই শ্লোকে আজিলৈকে তাৰ বৰ সৌন্দৰ্য সজীব কৰি ৰাখিছে। চাৰিও ফালে পৰ্বত, মাজত উপত্যকা ভূষি, সন্ধিয়া বেলিকা সুধ্য যাওঁ ওঁ হৈছে, সেই পশ্চিম মুখীয়া সুৰুষৰ কিৰ পূৰ ফালৰ পৰ্বতৰ শিখৰত পৰি পৰ্বতৰ শিখৰ জিলিকি পৰিছে, তাৰ উপত্যকা লাহে লাহে আন্ধাৰ হৈ আহিছে। এনেকুৱা কৃষ্ণ হতে দেখিছে, কিকেই নৰ মনে এই দু দেখি নিজৰ ভূমিলৈ মনত পৰি কৰি ৱৰ্ডৰ ৰে কৈ গৈছে।।
- A lingering look be fondly throw
৫ate dea is here first he re" তাৰ লগত অনভূমি উদ্দেশে কৈ «y soul will cst the backward view Ta loss loose cy কেলে মনোৰ জৰ। কেনে ক্ষৰ। বৰ মনত পৰে ৰাৰ
