কাতি, ১৮৩০; } নাদ শাস্ত্রী।। অকে তাক চলাওঁতাজনৰ এনে দুৰৱস্থা; গতিকে নগদ অাৰু তেওঁৰ মাতৃৰ মানসিক যন্তণৰ বিষয় সিখ। হল মাত্র। মাকে দিনে বানিয়ে কান্দি কান্দি চকুৰ পানী মহি তৰশি নাপাইছিল। মাকৰ শোৰু-গা কালো- নত ৰনাৰ কোমল প্রাণত নিয়ম অহাত লাগিল; তে অকলৈ অৰুলৈ চিৰলৈ গল আৰু ৰ জজ চহৰ বাহাদুৰৰে সৈতে অতি গাসে যেখা কৰি কাতৰ স্বৰেৰে পিতাকৰ কাৰামুক্তি প্রার্থনা কৰিলে। বঙ্গমাণে সকৰে পৰা এই গৰেই বিপদ-শবে সে যুদ্ধ কৰিব লগাত পৰিছিল । এটি কুমলীয়া বয়সৰ লৰাই বিপদত পৰি পিকৰ কাৰমুক্তি প্রার্থনা কৰিবলৈ অহা দেখি জল চাহাবৰ হৃদয়ত দয়াৰ উদ্রেক ; তেতিয়া তেওঁ ৰগনাঙ্গ ফলে, “তোমার পিতাৰৰ যদি কোনোৱে জামিন হব পাৰে মই ওঁক মুক্তি দিব পাৰে। ইয়াৰ উত্তৰত ৰনাদে কাইৰ সুৰেৰে এই কৰে হে কলে, ‘দুখীয়া মানুহক সহায় কৰোত। এই সংসাৰত অতি বিৰল বুলিলেও অত্যুক্তি নহয়। আমি অতি পৰি, সেইগতিকে মােৰ পিছৰ যে আমিন হওঁ কোনাে দয়াশীল পুৰুষ গুলাব সি সন্দেহৰ কথা। সেইনিসিয়ে মই ইয়া- ফেহে খাটিৰ খোজে যে আপুনি ধৰি মৰম কৰি মোৰ পিতক মুক্তির কৰে, মই তেওঁৰ সলনি কাৰাবাস খাটিব পাৰে।।” কুমলীয়া ৰসৰ নৰা এটিৰ এই কেইষাৰ কথাই অঙ্গ চাহাৰৰ মগ বৰকৈ আকর্ষণ কৰিলে। ৰনাৰ পিতৃ-কিত জয় চাহাব মােহ । পিছত মহামুখৰ বিচাৰক চাহাবে নিয়ে নাম পিতার দায়িত্ব লৈ তেওঁক মুক্তি প্রদান কৰিলে। অাৰু পিনি। লাৰু তেওঁৰে গৈতে দেখা কৰিবলৈ কলে। পিতা পুত্র হয়ে লৈ আহিছে, ইয়া মেশি মাকৰ আনন্দৰ সীমা নােহােৱা হল। তেওঁ ঈৰ চৰণত কিপূর্ধক কৃত তাপূর্ণ পুষ্পাঞ্জলি দিবলৈ ধৰিলে। স্বামীৰ মুখৰপৰা তেওঁৰ মুক্তিৰ বিষয়ে সকলাে কথা জানিব পাৰি, মেলিনেৰে পুত্ৰৰ কোমল মুখত মাকে চুমা খালে আৰু মাতৃৰ পৰিৱ খালেনি সৰসৰৰে দুবাৰ চকু লো হৈ গল। এ চাহাৰে কোৱাখতে নির্ধাকিও সময় ৰা এ চাবৰ এচাত
পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/১০০৫
অৱয়ব