পৃষ্ঠা:বব্ৰুবাহ পৰ্ব্ব.pdf/১১০

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯৪
বব্ৰুবাহ পৰ্ব্ব

তোহোৰ নিমিত্তে দুষ্ট প্ৰাণ হৰুৱাইলো।
মান্য কৰি মণি মই দিবাক চাহিলো॥ ৪৭২
ধৃতৰাষ্ট্ৰ অন্ধ হুনু মনুষ্য লোকত।
কুবুদ্ধিৰ ফলে তাৰ শতপুত্ৰ হত॥
তোহোৰ বুদ্ধিৰ ফলে ভৈলো সৰ্ব্বনাশ।
এবে কেনে দুষ্ট তই যুদ্ধক নযাস॥৪৭৩
পৰম বৈষ্ণৱ বব্ৰুবাহ নৰপতি।
তাক যুজিবাক চাস কিনো মন্দমতি॥
সঞ্জীৱনী মণি দিতে তই দিলি হাক।
সবে সৈন্য লই তই চল যুজিবাক॥৪৭৪
অনন্তৰ আদেশ শুনিয়া সৰ্পৰ্গণ।
যুদ্ধক প্ৰৱন্ধে চলি গৈলা তেতিক্ষণ॥
তক্ষক প্ৰভৃতি সৰ্পগণ ভৈলা বাজ।
চতুৰঙ্গ দলে পাতালৰ ভৈলা বাজ॥৪৭৫
দীৰ্ঘৰূপ ধৰিলা সকলে সেনাগণ।
নানাবিধ অলঙ্কাৰ কৰি আভৰণ॥
হস্তী ঘোৰা অশেষ পদাতি ভৈলা আগ।
কতোক্ষণে নৃপতিক আসি পাইলা লাগ॥৪৭৬
মনুষ্যৰ কটক দেখিয়া সৰ্পৰাজ।
পঞ্চ প্ৰহৰৰ পথ বেঢ়ি ভৈলা বাজ॥
দুখান সাগৰ যেন ভৈল এক ঠাই।
সৰ্প মনুষ্যৰ ভাৱ তবধ পৰায়॥৪৭৭