এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
বৰুণে যিমানে বেচিকৈ কান্দিলে।
বিজুলীয়ে সিমানে নাচিয়েই থাকিলে
চুলি মূৰ জোকাৰি মেঘেও তবলা
বজালে প্ৰাণ-পণ
বৰুণৰ চকুলোৰে ষ্টেজ বুৰি গ'ল
নাই কাৰো কাণ মন॥
চাই থাকোঁতেই সেই দৃশ্য মোৰ
তৰা টান হ’ল প্ৰাণ,
ল'ৰি ল’ৰি আহি ঘৰ সোমাইহে
ভাবিলো, লভিলো ত্ৰাণ॥
ভোৰৰোই ক'লো ‘জোনে মাতিলেও
কেতিয়াও নাযাওঁ' বুলি,
ধুমুহাত কিবা ভয় খাইছো বুলি
আয়ে দিলে জগাই তুলি॥
* বনৰ বন্ধুৰ মনৰ খবৰ॥ ৫২॥
