পৃষ্ঠা:ফুল.pdf/১৫৪

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৪৬
ফুল।

 কিছুমান বেলিৰ মূৰত ৰম্ভাই আকৌ মাতিলেঃ—“আই! আই! মই আছোঁ নহয়।”

 উন্মাদিনীয়ে মূৰটো দাঙি ক'লেঃ—“কোন? ৰম্ভা? অ' তই আহিলি?”

 ৰম্ভা।--মই কালিৰে পৰা বহি আছোঁ নহয়।

“কালিৰে পৰা!” এই বুলি উন্মাদিনীয়ে ৰম্ভাৰ হাতত ধৰি পদ্মৰ হাতৰ মাজত দি, কলে,—“এদিন ৰম্ভা মোৰ ছোৱালী আছিল; এতিয়া নাই, মৰিল। এই ৰম্ভা তোমাৰ, তুমি লৈ যোৱা।” তাৰ পাচত আকৌ অচেতন হৈ পৰিল।

 *   *   *   *

 কনক, দেবেন্দ্ৰ, পদ্ম, ফুল আৰু ৰম্ভাৰ দ্বাৰা পৰিবেষ্টিত হৈ, মাজে-সময়ে প্ৰলাপ বকি উন্মাদিনীয়ে দিনটো অতিবাহিত কৰিলে। সন্ধ্যা সময়ত তেওঁ একেবাৰেই জ্ঞানশূন্যা হৈ পৰিল। মাথোন এবাৰ ক'লেঃ—“যমদূত! যমদূত! মোক নিবলৈ আহিছ? লৈ ব’ল; পলম নকৰিবি।”

 অলপ পাচতে তেওঁৰ বাক্‌ৰোধ হ'ল। চাওঁতে চাওঁতেই তেওঁৰ প্ৰাণ-পখী দেহা-সজাৰ পৰা বাহিৰ ওলাল। তেতিয়া মাথোন ৰাতিৰ অন্ধকাৰে ভয়ে ভয়ে ভুমুকি মাৰিছিল; ওচৰত থকা আম গছডালৰ পৰা ফেঁচা এটাই চিঞৰ মাৰিছিল—“নি-ই-উ।”

⸻⸻