এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
ফুলৰ চানেকি।
১০১৭
জিনিম অকলে মই শতেক যুঁজাৰু।
আগে যুদ্ধ, পাচে মৃত্যু,—বীৰৰ ধৰম
নিশ্চয় পালিম মই।
জয়া।— সঁচা, প্ৰাণেশ্বৰ!
জানোঁ মই বিক্ৰম তোমাৰ। জানোঁ আৰু
বীৰৰ কৰ্ত্তব্য যিবা। অবলা যদিবা,
নডৰোঁ মৃত্যুক ময়ো,— নাথাকে উপায়,
নাথাকে ভৰসা যেবে। কিন্তু, প্ৰাণনাথ,
ভাগ্যৰ চকৰি সদা লাগিছে ঘূৰিব;—
নুঘূৰিব তৱ ভাগ্য, কোনে কব পাৰে?
দুদিন অজ্ঞাতবাস কৰাঁ তুমি গই;
মিলিব সুযোগ পুনু; উদিব নিশ্চয়
সৌভাগ্য সূৰুয পূবে।
গদা।—নামানে বুজনি, প্ৰিয়া,
নুবুজে পৰাণে মোৰ! আতিকে' ঘিণাওঁ
মই ভয়াতু জনক; নিন্দোঁ ততোধিক
পুৰুষালি নাই যাৰ। জানে সকলোৱে
মনোভাব মোৰ; আপোন পালত এবে
কৰোঁ কিনো মতে পুৰুষে নকৰা কাম?
আৰু এটি কথা;—তোমাক অনাথ কৰি,
এৰি লাই, সোণাই লেচাই, যাম মই
প্ৰাণ লই অকলে পলাই! অসম্ভৱ,
প্ৰিয়া, মোক নধৰিবাঁ টানি। তদুপৰি,
