ক’লে৷
—“আশীৰ্বাদতো সদায়ে আছে বোপাহঁত, এনেদৰে মিলিজুলি থাক।”
এইয়া বাৰগঞা নামঘৰ, বাৰজন বৈষ্ণৱে বৰ কষ্ট কৰি এই নামঘৰভাগ পাতিছিল। এতিয়া সকলোৰে সহায়-সহযোগিতা আৰু দান-বৰঙণিত ই ঠন ধৰি উঠিছে। প্ৰতিবছৰৰ দৰে এইবছৰো বুদ্ধ পূৰ্ণিমাত ভাওনা পতাৰ সিদ্ধান্ত লোৱা হৈছে। এয়া তাৰেই যো-জা।
নামঘৰতযে ভাওনাৰ আখৰা চলি আছে, মালিতা আইতাই আজিহে গম পালে। সেয়ে কানি-মুনি পৰত খৰধৰকৈ আহি ভাওনাৰ আখৰা চাওঁ বুলি নামঘৰলৈ পোনাওতে বাটতে মদনক খুন্দা মাৰি দিলেহি৷ আকৌ ওলোটাই মদনকেহে বকিলে— “ধোণ্ডোলোকৰ গোট, আজিয়েই ফেনেকিলিহেঁতেন মোক।” মদনেও ভেকাহি মাৰি বুঢ়ীক কলে— “ইঃ নেফেনেকোঁ খহুৱাবান্দী, ঈশ্বৰে ৰাখিব তোক।”
—“অ’ মোৰ সোণ, মোক তই খহুৱা বান্দী বুলিছ? বুজিছ মাকে, মই হেনো বুঢ়ী; উজুটিতে লৈ যাম ডেকা তিনিকুৰি।”— বুলি কঁকাল ভাঙি ভাঙি নাচিও দেখুৱালে।
মদনে হাঁহি হাঁহি ক’লে— “পাকচোৱা, ইঃ একেবাৰে 'কাষতে কলচী লৈ, যায় অ’ ৰচকী বাই’।”
মদনক গবা মাৰি ধৰি বুঢ়ীয়ে ক’লে— “বোপাই, আমাৰ নামঘৰত ভাওনা হ’ব বুলি শুনিছো। আখৰা চাবলৈহে আহিছিলো। আখৰা কেতিয়া হ’ব অ’।”
—“অ’ আইতা, আখৰা আৰু নহয়, শেষ হ’ল। পৰহিলৈ বুদ্ধ পূৰ্ণিমা নহয়! সেইদিনা ভাওনাহে হ’ব। ইচ্ ৰাম, ব’ল আইতা, তোক মই অলপ আগবঢ়াই দিওঁ। কেনেবাকৈ পৰিব লাগিলে শেষ।”
—“এৰা বোপাই, বল।”
আজি বুদ্ধ পূৰ্ণিমা। ভাওনাৰ দিন। নামঘৰত ল’ৰা বুঢ়া, জীয়ৰী-বোৱাৰীৰে গিজ্ গিজাই আছে। বহিবলৈ ঠাই পাবও লাগে, ভাওনা চাবও লাগে আকৌ একেলগে বহিবও লাগে। আইতাহঁতলৈ চিন্তা নাই। আগত ঠাই ৰাখি থৈছে। ল’ৰাহঁতে। পদ্মা, ৰেৱতী, সৰুমাই, ভাৰতী আৰু তৰা একেলগে বহিছে। পদ্মা থকাৰ গতটো অলপ বেলেগ যেন দেখি ৰেৱতীয়ে মাত লগালে।
— “কি হ’ল পদ্মা, তোৰচোন ‘বহো তাঁতৰ পাতত, চকু আলিবাটত’।”
